Yakının uzağında kalmak ya da öyle sanmak... Evet, sanmak çok şey kaybettirir bazen...
“Beni öldüren sensizlik mi, yalnızlık mı bilemiyorum. Duygularımı tanıyamıyorum.” derken aslında kartalların ikinci doğuşu gibi bir doğuşun peşindeydi. Nasıl ki kartallar belli bir ömürden sonra aşırı derecede büyüyen ve yemek yemelerini engelleyen gagalarını dağların en yüksek, en yalnız, en kayalık yerlerine çarparak atmaya, kurtulmaya çalışırlar ve eğer bunu başarırlarsa, uzayan gaga ve tırnaklarından kurtulabilirlerse ikinci bir ömre kavuşuyorlardı.
Sorguluyor ve kurtulmaya çalışıyordu. Yeni bir hayata adım atmaya, ayağa kalkmaya çabalıyor ve acılarının içinden geçerek ikinci bir doğuşa koşuyordu. Aşk evliliği mi yoksa mantık evliliği miydi onu gerçekten mutlu eden? Aslında aşk insanların çoktan kaybettiği şeydi. Gerçek aşka çıkılan enfüsî ve afakî bir yol hikâyesi... Zeynep yapboz misali, hatıraları bir araya getirerek yazıyordu bu hikâyeyi... Dış dünyada yapılan yolculuk kadar iç âleme yapılan yolculuğun da seyrine dalacak, onunla zaman zaman karşılaştığınızı ve birbirinizi tanıdığınızı göreceksiniz...