Deniz, yalnız yaşamın değil, ölümün de nişanesiydi.
Vergi kontrolörü olarak görev yaptığı dairenin gri duvarları arasında sıkışmış, rutinin içinde görünmezleşmiş, kendi varlığıyla dahi temas kuramayan karakter, sevgilisi Denizle arasındaki karanlık labirentte çıkışsız bir yolculuğa sürüklenir. Deniz, onun için sadece bir isim değil, çağrışımları sonsuz bir metafordur: Derinlik ve bilinmezlik, kucaklayan bir sonsuzluk ve yutan bir boşluk Kasabanın başkanı Saniye ve Deniz Hayatındaki kadınlar, onun varoluş çabasının iki zıt yönü gibi durur; biri düzenin, diğeri kaosun içinde ona ayna tutar.
Anılar, geçmişin gölgeleri ve iç hesaplaşmalar arasında gidip gelen karakter, kaçınılmaz bir birlik sınavının eşiğindedir. Bu sınav, yalnızca aşkın ya da geçmişin değil, kimlik ve varoluşun sınavıdır. Kıyıya vuran bir ceset, ona kalan son anlam kırıntılarını da silip süpürerek hayatının zaten derinlerde seyreden seyrini büsbütün dibe çeker. Şimdi sorulması gereken soru, onun gerçekten kim olduğu değil, kim olmaktan vazgeçebileceğidir.
Yalnızlığın Gri Lehçesi, modern bireyin içsel yolculuğunu, bilinmezliğe sürüklenen ruhunun sancılarını ve bir olma çabasının karmaşasını ele alıyor. Sadık Yalsızuçanlar, yaşam ve ölümün eşiğinde bocalayan bireyi Hallâc-ı Mansurun düşünceleriyle buluştururken, tasavvufun ve çağdaş insanın sıkışmışlığının izlerini ustalıkla iç içe geçiriyor. Varoluşsal boşlukta kaybolmuş insan, birlik arayışında aslında kendisini mi yok ediyor, yoksa yeniden mi var ediyordur?
Birleşmede iki varlık birleşmiyor, ikisi de kendisi olmaktan çıkıyor muydu?
