Buket Uzuner´in Kumral Ada Mavi Tuna ve Gelibolu Uzun Beyaz Bulut kitaplarını okumasam; kitabın acemi bir yazar tarafından yazıldığını düşünürdüm. Yeni olarak söylediği hemen hiçbir şey yok. Aksine bütün karakterleri sanki önce bir şablona oturtmuş, ardında da sanki bunlar için ne gibi orta-karar şeyler yazabilirim diye düşünmüş olmalı gibi geldi bana. "Türbanım, özgürlügümdür", " Benim adım İstanbul" gibi çokca kullanılan ibareleri de harmanlayıp yeniden önümüze koymaktan çekinmemiş. Özellikle beni en çok üzen ve şaşırtan da, örneğin; Belgin´in (diplomat kızı, Bebek´te dadılarla büyümüş), Ayhan´ın (Adana´dan İstanbul´a göç etmiş Kürt asıllı heykeltraş ustası), Kete´nin (Belgin´in dadısı), Amerikalı turistlerin, Yannis Seferis´in (Kurtuluş´da büyümüş, Boğaziçinde öğretim görevlisi Yunan asıllı bir İstanbullunun), havaalanındaki temizlikçi kadının aynı -kabaca sayılabilecek- argo dili kullanmaları oldu. Kitabın sonuna kadar yazar ne zaman bu "be" yi bırakıp, çizdiği profillere uygun bir üslupla konuşmaya geçicek diye umutsuzca okudum. Kahramanların birebir benzeyen üslublariyla karakterlerin inandırıcılıkları da böylece yok olup gidiyor. Birde İstanbulluları anlatıcam diye mutfakta ne varsa kullanması da, ayrı bir sevimsizlik katmış hikayeye. Herşeyi işlemek istemiş sanki yazar. Eşcinsellerden, gayrimüslümlere, Anadolu´dan göçenlerden, türbanlılara, Kürt meselesinden, burjuvazi sınıfına kadar herşeyi..Kitap, yer yer çok çocukca gelen önermelerle de bütünleşince; sanki yeteri kadar iyi bir gözlemin ürünü olarak yazılmamış gibi geldi bana. Yazarın olayı karakterler üzerinden değil de, olaylar üzerinden karakterlere yön verdiğinde çok daha başarılı olduğu hissi doğdu içime. Ama yine de bütün iyi niyetimle İstanbullular´ı bir iş kazası olarak değerlendiriyorum ve en kısa zamanda Buket Uzuner´i eski üslubuna kavuşmuş, o buram buram nostalji kokan, lezzetli üslubuna kavuşmuş görmek istiyorum.