seni yazdığım her bir harf
en az yalnızlığıma doğduğun gün kadar,
kutsal olsa da,
Tanrım birkaç satır yazmak için mi
getirmişti seni bana?
Vicdanım sanık yüreğime
bir celp daha yolladığında
anladım ki, kader mahkum etmişti!
Son yalnızlığımda
ruhsuz bir aparetif sevdaya daha
sabah olduğunda,
yerime bıraktığım ağlak hayallerle,
yatağımda bulsam da seni,
biliyodum!
yeni güne emanet ettiğim
senle ilgili bütün çelişkilerimin,
son kullanma tarihinin çoktan geçtiğini..
biz başaramamıştık,
aynı zamanlarda sevmeyi..
en çok da acı veren neydi biliyor musun?
ben olmadık zamanlarda seni düşünüp,
ısınmak için seni yakarken içimde!
sen hayallerinde bile olsa
üşüyordun bende
sessizce..