Ülkesini, insanını, tarihini bir bütün olarak sevmeyi öğrenememiş, ucuz mahalli aidiyetler içine hapsolmuş, Kuranı bilmeyen, Peygamberimizin üstün niteliklerini tanımayan, Fatih'in devlet anlayışından, Atatürk'ün, “Büyük Türkiye ve Sömürüşüz Dünya” özlemlerinden habersiz insanların cenneti haline geldik...
Necip Fazıl'ın “Sakarya Türküsünü” Nazım Hikmet'in “Kuvay-ı Milliye'sini” yüreğinin bütün coşkusuyla, hançeresinin bütün hüneriyle okuyarak ve nasiplenerek büyüyememiş o kadar çok insan aramızda dolaşıyor ki...
Fuzûli'yi sözlükteki “gereksiz”, Nefi'yi, Nabi'yi başka dünyalı zanneden, Yunusu, Karacaoğlan'ı, Dadaloğlu'nu, Veysel'i hercai çalgıcılar olarak gören o kadar çok insanla koyun koyunayız ki...
Yaşar Kemal'i, Cemil Meriç'i, Orhan Veli'yi, Bedri Rahmi'yi, Nureddin Topçu'yu, Zülfıi Livaneli'yi, Halide Edip'i, Yakup Kadri'yi, Goethe'yi, Dostoyevski'yi, Tolstoy'u, Ali Şerati'yi, Muhammed İkbal'i tanımayan ve büyük bir özür duygusu ile adını saymaktan onur duyacağım yüzlerce sanat ve edebiyat insanından damla nasiplenmemiş milyonlar var aramızda.
