“Yaşam yazdırır’’ der bilge kadınlar.
Â
İnsan yaşadıklarından dolayı köhne kalabalıklar içinde tenhalaşıp yalnızlaşır.
Â
Bu yalnızlık, onu bir yaprak misali olgunlaştırır ve bir çırpıda savurur sonbahara.
Â
Yere vakitsiz düşen yapraklar, kendilerini ölgün bir toprağın koynuna bırakır.
Â
Bu ölgün toprağın koynuna sararmadan düşen yapraklar olur, yaşlanmadan ölen insanlar gibi.
Â
İşte en çok da bu acıtır insanın sol yanını.
Â
Yürek, bu paha biçilmez yükü kaldıramaz bir yerden sonra.
Â
Onları nadide tohumlar gibi mısra mısra işlemek ister toprağın bağrına.
Â
O vakit efsunî sözcükler dökülür kalemden kâğıda.