Ulusal Kurtuluş Mücadelesi sırasında, İç isyanları dinsel ve bölücü amaçlı olarak ikiye ayırabiliriz. Bu isyanların arkasında sürekli dış destekler vardı.
"Düşmanlarımız, gayelerine ulaşabilmeleri için buldukları en güçlü araç, yine bizi birbirimize düşürmek olmuştur."
Mustafa Kemal ATATÜRK 24 Nisan 1920 (Meclis Tutanakları)
İtilaf Devletleri, başta Devleti yönetenlerle (Padişah Vahdettin, Damat Ferit, Şeyhülislam) ve İstanbul’un bir kısım basınıyla işbirliği yaparak; İlk önce Mustafa Kemal ve arkadaşlarını başkaldırıcı ve kafir ilan edip, idamlarına karar vermiş, Ulusal Kurtuluş Mücadelesi’nin bir isyan hareketi olduğunu fetva etmişlerdi.
"İki şeyden birine karar vermek lazımdır. Ferit Paşa Hükümeti’nin kabul ettiği şeyi kabul etmek; Şerefimizi, hayatımızı, her şeyimizi bırakmak, Yani İngilizlere esir olmak, Ya da milleti namus ve şerefi ile yaşatmak için, bizi ortadan kaldırmaya çalışan düşmanların emellerini kırmak!"
Mustafa Kemal ATATÜRK 24 Nisan 1920 (Meclis Tutanakları
Daha sonra da, Anzavur’u, Delibaş’ı, Zeynel Abidin’i, Çapanoğlu’nu, Arap İmam’ı, Çopur Musa’yı, Ali Batı’yı, Koçgiri’yi ve daha nicelerini örgütlemiş, en sonunda da Çerkez Ethem ve kardeşleri’ni Mustafa Kemal’in karşısına çıkarmışlardır, Bununla da yetinmeyip, Ankara’ya doğru ilerleyen Yunan ordusunu Hilafet Ordusu olarak ilan dilmesini sağlamışlardır.
Dış güçlerin asıl amaçları ülke içinde karışıklık çıkarıp, ülkenin dinsel ve etnik olarak bölünmesini hızlandırmak, böylece; Milli Mücadele Ruhunu engelleyip, Kurtuluş Savaşımızın kazanılmasını bırakın hiç başlamamasını sağlamaktı.
