Bu eser anneliğin kutsallığına, evlat sevgisine ve ayrılığın derin hüznüne dair zamansız bir destan niteliğindedir. Eser şairin annesine duyduğu tarifsiz özlemi, ona olan vefa borcunu ve annesinin hayatındaki eşsiz yerini gözler önüne sererken, evrensel bir temayı, yani anne sevgisini ve kaybın acısını işler.
Şairin, annesinin vefatının ardından yazdığı "İhtiyar Bebeğim" ve "Peşinden" şiirleri, kaybın yarattığı boşluğu ve duyulan tarifsiz özlemi en çarpıcı şekilde ifade eder. Annesini "duâ pınarım," "cennet çiçeği," "ihtiyar bebeğim" gibi sıfatlarla anması, onun gözündeki kutsal ve masum konumunu vurgular. Annesinin tekerlekli sandalyeye mahkûm olmasına rağmen tevekkül ve duayla dolu bir ömür sürmesi, şairin annesinin fedakâr ruhuna duyduğu hayranlığı gösterir. "Peşinden" şiirindeki "Sensizliğe bırakmazdın sen beni," "Depreştirir közlenirim peşinden" dizeleri, annesizliğin şairin iç dünyasında yarattığı derin ateşi ve sürekli hissedilen yokluğu betimler. Bu şiirlerdeki her dize, annenin yokluğunun bir evlat için ne denli yıkıcı olduğunu, yaşamın her anına sinen bir acıya dönüştüğünü güçlü metaforlarla aktarır.
Anneyi sadece bir ebeveyn olarak değil, aynı zamanda bir yaşam rehberi, bir sığınak ve bir ilham kaynağı olarak konumlandırır. "Anne" şiirindeki "Sen bebek bakışlım sen solmayan gül / Sende cennet anne buyurdu Resûl" dizeleri, annenin manevi yüceliğini ve Hz. Peygamber’in "Cennet annelerin ayakları altındadır" hadisiyle olan güçlü bağlantısını hatırlatır. Annenin sabrı, tevekkülü ve duası, şair için birer ibret dersi ve yaşamsal birer dayanak olmuştur. Şiirlerde sıkça geçen "duâ pınarım" ifadesi, annenin sürekli dua eden, bereketi ve huzuru getiren varlığını simgeler. Bu eser hem bir vefa borcu ödeme çabası hem de gelecek nesillere anne sevgisinin önemini hatırlatan edebi bir miras olarak kalacaktır.
