İnsan hakkında hep birbirine benzer öyküler anlatılıyor: "İnsan
> kötüdür, insan şiddet düşkünüdür, insan ekolojik seri katildir, insan
> bencildir..." Öyle ki, sanki Afrika savanalarında hiç iki ayağımızın
> üzerine doğrulmuş olmasak; alet yapmamış, bilinçlenmemiş, birbirimizle
> konuşmaya başlamamış, ateşler yakıp başında oturmamış, tohumu
> evcilleştirmemiş, uygarlıklar kurmamış, kısacası insanlaşmamış olsak,
> en iyisi olacaktı.
>
> İnsanların en kötüleri, insanlara kendilerinden ve geri kalan
> herkesten nefret etmeyi öğretiyor.
>
> Nevzat Evrim Önal bu kitapta, bu öykülere karşı bir öykü yazıyor.
> Yuvel Noah Harari ya da Richard Dawkins gibi bir yandan insanın
> kötücül olduğunu iddia eden, diğer yandan ise günümüz toplumunun (her
> nasılsa) "mümkün olanların en iyisi" olduğunu iddia eden ideologların
> karşısına; daha iyi bir toplum ve kendi varoluşuyla daha barışık bir
> bireyi inşa edebileceğimiz iddiasıyla çıkıyor. Bunun için, insanın
> uzun tarih yolculuÄŸu boyunca toplum ve bireyin birlikte geliÅŸimini
> takip ediyor ve bugün bulunduğumuz, pek de övülmeye değer olmayan
> noktaya nasıl geldiğimizi, bir çıkış arayarak inceliyor