Etnik kimlik duygusunun ulus kavramını yaratacak şekilde nasıl geliştiğine dair bir açıklama arayışında olan Armstrong, antik çağlardan on dokuzuncu yüzyıla kadar İslam ve Hıristiyan kültürlerini analiz ediyor. Kurumların -şehir, imparatorluk yönetimi, merkezileşmenin bürokratik zorunlulukları ve dil bölünmeleri- etnisitenin gelişimi üzerindeki etkilerini araştırıyor. Siyaset bilimi odak noktasını, antropoloji ve sosyoloji kavramsal çerçeveyi, tarih ise kanıtları sağlıyor. Armstrong, ulusların premodern kökleri sorununu ele alıyor. Bir ilkelci olmaktan çok uzak sosyobiyolojik ya da psikolojik bir türün izini süren bu çalışma, 1789 öncesi “milliyetçliğine” dair tarihsel bir araştırma niteliği taşıyor. Ulusların yükselişinin hem dini hem de seküler kaynaklara dayandırılabileceğini öne sürerken, siyasi açıdan, Armstrong’a göre hem Yunan polis'i hem de Roma patria'sı kimliğin bölgeselleşmesi için bir şablon sağlıyor. Ortaçağ şehirleri de etnik sınırların oluşturulmasında ve etnik mitlerin geliştirilmesinde rol oynamıştır. Ortaçağ’da, Hıristiyan ve klasik esintili yerleşik feodal düzenin yükselişi, fetihçi barbar kökenin göçebe dürtülerini yatıştırmıştır. Bu savaşçı gruplar, belirli bölgelerle atalarından kalma bağlar geliştiren yerleşik bir Avrupa soyluluğuna dönüştü. Kentleşme ve hanedanlığın genişlemesi, farklı dil topluluklarını temasa geçirdi. Bölgeselleşen kültür farklılığı, Ortaçağ boyunca etnik grupların oluşumunu destekledi. John A. Armstrong Türkler, Araplar ve Avrupalılar arasında çağdaşlık öncesi dayanışmaların oluşumunda yaşam biçimi, akrabalık, bağ, din, dil ve toprak ile bölgesel yönetim biçimleri arasındaki karmaşık bağlara dair değerli bir çalışma sunuyor. John A. Armstrong'un Milliyetçilikten Önce Milletler kitabı, hem milliyetçilikten önceki hem de milliyetçilikten sonraki milletleri anlamak için önemli bir kılavuz.
