Milli Egemenlik Kuramı, tarihi olarak Fransız Devrimi'ne, felsefi olarak Sözleşme Teorisi'ne dayanmaktadır. Sözleşmeci teorisyenler; Hobbes, Locke ve Rousseau'nun sistematize ettiği Sözleşme Kuramı, o güne kadar sadece bir “yığın” olarak kabul edilmiş olan insan topluluklarını, devleti kuran asıl unsur olarak göstermiş ve bundan sonra nihayet akıl ilkeleri doğru yürütülerek gerçek kurucu unsurun halk olduğu kabul edildiğine göre, o halde en üstün güç olan egemenlik gücünün de devletin kurucu unsuru olan halkta olması gerektiğine karar verilmiştir. İşte bu anlayışın kitleler tarafından benimsenmesiyle Fransız İhtilali ortaya çıkmış; halk, iktidarı ele almış ve hareket, İhtilal'den hemen sonra “özgürlük, eşitlik, kardeşlik” ideallerini vaaz eden bir devrime dönüşmüş; halkları oluşturan milletlerin hükümdarlara, hatta devlet kurumunun bizzat kendisine karşı üstünlüğü kabul edilmiş ve milli egemenlik idealinin bu devrimin yegane ilkesi olduğu, bir bildiriyle dünyaya ilan edilmiştir.
Aydınlanma felsefesi ve pozitif bilim ile yoğrulmuş Fransız Devrimi'nin çıktısı olan ve 1789 Fransız İnsan ve Yurttaş Hakları Bildirgesi adını alan ilanat, bütün dünyadaki siyasal teamülleri yerinden oynatmış ve tabii ki Türk fikriyatı da bu gelişmeden azade kalamamıştır. 18, 19 ve 20. yüzyıllarda, ülkelerde Milli Egemenlik Kuramı bir bir tatbik edilirken, Türkiye'de de 20. yüzyılın ilk çeyreği, bu idealin ilmek ilmek işlendiği zaman dilimi olmuştur. Bununla beraber Türkiye'deki bu işleyişin temeli, Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin selefi olan Osmanlı Devleti'nde atılmıştır. Fransız sosyolog Auguste Comte'un formüle ettiği ve esasen bir pozitif (kanıtlanabilir/doğa bilimsel) düşünme yönetimi olan “pozitivizm” akımının Geç Osmanlı Siyaseti'ne (1839-1920) sirayet etmesi ve bundan başka Osmanlı'da gazete kurumunun tesis edilmesiyle kamuoyunun ve muhalefetin doğması, Anadolu'da yeni kurulacak devlete önemli bir bilgi birikimi sağlamıştır. İşte bu dönem (1839-1920) Türkiye'de milli egemenliğin tesis edilmesi adına laboratuvar niteliğinde olmuş ve bu laboratuvarın çıktıları Türkiye'de Milli Mücadele Dönemi'nde kullanılarak bu ülkede milli egemenliğin tesis edilmesi sağlanmıştır. Ve böylece 22 asırlık mitolojik Türk siyasal geleneği olan “kutsal iktidar” anlayışı sona ermiştir. Bu sona erişin ardından yeni Türk yurdunun yeni siyasal sistemini formüle etmek ve en son Türk Devleti'ni kurmak; Mete'den, Bumın'dan, Selçuk'tan, Osman'dan sonra Mustafa Kemal'e nasip olmuştur. Nihayet Komutan Mustafa Kemal, Türk Devrimi'nden sonra Başbuğ Atatürk olmuştur.
Sonuç itibarıyla anlaşılmıştır ki, milli egemenlik esasına göre kurulmuş Türkiye Cumhuriyeti, dünyadaki gelişmelere koşut olarak ve fakat Mustafa Kemal etkeniyle kısmen özgün bir devrim gerçekleştirmiş ve yeni bir egemenlik anlayışı olan milli egemenlik anlayışını benimsemek suretiyle “kulun kula kulluk etmesi” anlamına gelen saltanat düzenini kaldırmıştır. Ne var ki saltanat ya da hanedanlık yönetim düzeninin, ancak 20. yüzyıl düşünsel seviyesiyle bakıldığında “yanlış” olarak kabul edilebileceği; insanın düşünsel evriminin Antik ve Orta Çağ aşamalarını kapsayan mutlakiyet modelinin (saltanatın), anakronizme düşmeden, bu dönemlerin siyasal fikriyatı ve düşünsel seviyesinin hesaba katılarak analiz edilmesi gerektiği; saltanattan milli egemenliğe geçişin, kötüden iyiye geçiş değil, eski normalden yeni normale geçiş olarak değerlendirilmesi gerektiği sonuçlarına ulaşılmıştır. Bununla beraber çalışma sonucu güncel bakış açısıyla değerlendirildiğinde, yeni Türk siyasal modeli olan milli egemenlik esasına dayalı cumhuriyet modelinin, Türk milletinin yüksek karakterine en uygun siyasal model olduğu kanaatine ulaşılmıştır.
