Bu kitap, din psikolojisi alanında öz kontrolün dinî inanç ve davranış üzerindeki etkilerini deneysel bir yaklaşımla incelemektedir. Öz kontrol, bireyin dürtülerini bastırma, davranışlarını düzenleme ve uzun vadeli hedeflerine yönelme kapasitesi olarak ele alınmış; dinî kavramların bu süreç üzerindeki etkisi üç ayrı deney aracılığıyla test edilmiştir. İlk deneyde, dinî kavramların örtük biçimde etkinleştirilmesinin bireylerin kısa vadeli ve uzun vadeli ödüller arasındaki tercihleri üzerindeki etkisi incelenmiştir. İkinci deneyde, fiziksel rahatsızlığa dayanıklılığı ölçmek amacıyla katılımcılara sirke karışımlı içecek içirilmiş ve dinsel örtük hazırlamaya maruz kalan grubun daha yüksek dayanıklılık gösterdiği bulunmuştur. Üçüncü deneyde ise sosyal rahatsızlık sonrası yardım davranışı (bağış miktarı) ölçülmüş, ancak dinsen örtük hazırlamanın bu davranış üzerinde anlamlı bir etkisi gözlemlenmemiştir. Bulgular, dinî kavramların öz kontrol süreçlerini belirli koşullarda güçlendirdiğini, ancak bu etkinin davranış türüne ve bağlama bağlı olarak değiştiğini göstermektedir. Sonuç olarak, dinî inanç ve pratiklerin öz denetim kapasitesine katkısı hem bilişsel hem motivasyonel süreçler açısından tartışılmış; din psikolojisinde deneysel yöntemin uygulanabilirliğine ilişkin literatüre özgün bir katkı sunulmuştur.
