Mehmed Âkif Ersoy günümüzün hatta Türk tarihinin en önde gelen destan şairlerinden biridir. Onun şiirlerinde bazen düşünce, bazen duygu ön plandadır. Şiirlerinde bir taraftan hürriyet, doğruluk, samimiyet, vatanseverlik, adâlet, istiklâl gibi ahlâkî kıymetleri telkin ederken, diğer taraftan toplumların çökme sebebi olan riyakârlık, münâfıklık, korkaklık, dalkavukluk, tembellik, zulüm gibi fenalıklara şiddetle karşı çıkar.
Mehmed Akif Ersoy’un bu büyük eseri Safahat, farklı zamanlarda yayınlanan yedi kitabın toplanmasından oluşan bütünün adıdır. Safahat’ı oluşturan bütün kitapların içeriği ve dünya görüşü, sonuna dek hemen hemen aynıdır. Safahatı teşkil eden bu yedi kitabın tam metni ile safahat dışında kalmış bir kısım şiirleri ve şair hakkında geniş bir giriş yazısı içermektedir.
Mehmed Âkif, kitabının başına koyduğu manzumesinde Safahatı'na sığdırdığı bütün mefkûre ve ideallerini şu mısralarda özetlemiştir:
Bana sor sevgili kâri', sana ben söyleyeyim,
Ne hüviyyette şu karşında duran eş'ârım:
Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;
Ne tasannu' bilirim, çünkü, ne san'atkârım.
Şi'r için "gözyaşı" derler; onu bilmem, yalnız,
Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!
Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyleyemem;
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!
Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;
Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.
