BÜYÜK ALEMDEN KÜÇÜĞÜNE
Sürülsün yerlere elmas sorguçlu tacım
Kalmadı fanilere artık ihtiyacım
Çıkılmadık yokuşlardan iniyorum ben
Alem zevk-ü sefadadır inliyorum ben
Dokuz feleği gezdim ölüme ilacı
Göremedim şimdi ruhumu yakar acı
Kâinat parmağında dünya yüzük taşı
İçinden taşınırmış cehennem ateşi
Artık bu berzahta sözcükler lüzumsuzdur
Ezelden ebede gidilen hep sonsuzdur.
Zerreden küre olduk döneriz âlemi
Öyle hastalandık ki unuttuk veremi
Karanlıklarda yansın nefesinle çerağ
Kalktığında uyansın kapanmayan bir çağ
Yumulan gözlerden can Kehkeşan süzülür
Alemi şehadet pek perişan gözükür
Kibirlenme ey güneş! Şems mi sandın kendin?
Balçıkta yatmakta binlerce Celaleddin
Çıkmaz mıdır açık gözlerimiz sabaha?
Fesad aleminden selam gönder ervaha…