Hiç sekmezdi. Ä°nsanlar bana baktıklarında sadeceÂ
devlet yardımı alan genç ve hamile bir kadın görüyordu.Â
Kollarımdaki Lucy'ye baktıklarında,Â
gördükleri bir hataydı.Â
Çok yanılıyorlardı.
O, benim yaÅŸadığım apartmanın yanındaki eveÂ
taşınana dek bu yargılayıcı bakışların beni yıkmasınaÂ
izin veren türden bir kadın değildim.
Beni tanımasa da zihninde nasıl biri olduÄŸumaÂ
dair bir imaj çizmeye baÅŸlamıştı. Yuvarlak karnımı,Â
Lucy'nin yalnız kalamamasını, göz altlarımdaki torbaları ve nasıl göründüğüme aldırmamamı yargılıyordu.
Kabaydı, aylarca da böyle kalmaya devam edecekti. Sonra bir şey oldu, ne olduğunu tam olarak
bilmiyordum. Yargılayıcı Adam, Lucy ve benimÂ
–ayrıca bebek Eli de dahil–Â
dostluÄŸunu hak ettiÄŸimize karar vermiÅŸti.
Beklenmedik bir dostluk kurmuÅŸtuk,Â
böylece benim ve çocuklarımın etrafındaÂ
gülümsemeye başlamak zorundaydı.
Yine yanılmıştım, Elijah kaba deÄŸildi. Korkutucuydu. Onun tuhaf nazik hareketleri beni sarıp sarmalıyordu.Â
Elijah sadece arkadaşımdı.
DeÄŸil mi?
Hay sektireyim. Yanılmıştım.
Yine.
Â