Baktım…
Toparlandım, zırhımı kuşandım!
Güldüm, coştum, ağladım…
Yürüdüm, yüzdüm, koştum…
Yoruldum, duruldum, sustum!
Sonra…
Şükrettim!
Her ÅŸeye raÄŸmen ayaÄŸa kalkabildiÄŸime,
görebildiğime, hissedebildiğime, nefes aldığıma!
Son bir dermanla tuttum toprağın en kaygan yerinden can havliyle yeniden!
Dinlendim!
Kendi gerçekliğimin sularına kulaç attım.
Okyanusu göremeden denizde boğulmadım!
Islandım.
Durulandım!
Duydum
kendimi, bana beni duyurmaya çalıştığını.
Merhametimi ve masumiyetimi buldum.
Denizin adıma nağmelediği rüzgarını,
Kim bana sağırsa ona kör olmayı...
Saklanmıyorum!
Åžimdi!
Ne yana dönsem aynı ben!
Kendi kıyılarıma dalgalanmaya,
Mısralarıma kulaç atmaya,
Acılarımı sevmeye, yaşamaya…
Yaşıyorum!
Sezen!
Hep söyler ve yazarsın,
yaşasın nefes almak diye!
OL…
Nefes ol! Nefes al! Hisset!
HoÅŸ geldim!