Dünya bir pet şişenin içine giriyor. Kimler yok ki. Kimler içinden kendimi görüyorum. El yazması bir kitabın kenarına ustaca iliştirilmiş minyatür gibiyim. “Hiç mi yok?” diyorum. “Hiç kalmadı.” diyor çalışan. Alttan alttan erimeye başlıyor pet şişe. Ateşin kokusunu duyuyorum. Yavaş yavaş kızarıyoruz. Yavaş yavaş kuruyoruz. Çığlıklarımız birbirine karışıyor. Tüm dünyanın çığlıkları birleşiyor pet şişede. Yardım çığlıkları. Bütün tanrıları, bütün kitapları, bütün kahramanları çağırıyoruz. Bütün tanrılar, birleşin.