Zamanlardan birinde bir derviş müritlerine sorar:
"İnsanlar neden öfkelenince bağırırlar?
Müritlerden biri, "çünkü kızmış olurlar ve bunu kızdığı kişiye duyurmak isterler," der.
Derviş tekrar sorar:
"İyi de kızdığı kişi yanındaysa, duyurmak için bağırmasına gerek var mı?"
Müritler bir an şaşırır ve gerçekten gerek olmadığını düşünür. "Peki o zaman bağırmanın sebebi nedir?" diye sorarlar dervişe ve derviş der ki:
"İnsanlar kızınca kendilerini duyurmak için bağırırlar, bu doğru çünkü kızdıkları kişi bedenen yanlarında olsa da, kalben uzaktadır o an. Bağırmanın amacı kalbin sesini kalbe duyurmaktır. Ama şunu unuturlar, kişi bağırdıkça kalp daha da uzaklaşır. Kalpler uzaklaştıkça kişi daha da bağırır."