Okurken beni ağlatan tek kitaptır Şeker Portakalı.Haylaz ama haylaz olduğu kadar içli bir çocuğun hayat hikayesi.Yaramazlıkları kamçıyla cezlandırılır Zeze'nin.Bahçedeki şeker portakalı tek dostudur,her şeyi en yalın haliyle onunla paylaşır.İnsan susar susar sonunda bir ağaca bir aynaya ya da herhangi bir nesneye kendini bütünüyle açabilecek denli yalnızlaşabilir değil mi?İlginçtir,herkesin çekilmez bulduğu sert bir adam en çok yakınlaştığı insan olur.Belki de adamın sertliği duygusallığını örten bir savunma biçimidir.Bu yalnızlık ortak paydasıdır ikisinin de..Tüm bunları duygu sömürüsüne yer vermeden anlatmış Vasconcelos,kitabı bu kadar büyüleyici kılan da bu sanırım.