Temposu, akıcılığı ve ilginçliğiyle tipik bir "çan eğrisi" romanı. Yani ilk 50 sayfada hoş bir şey okuduğunuzu biliyor ama az sonra "eeeah" diyebileceğinizi düşünüyorsunuz, 60’lardan sonra gerçekten çok acayip, çok sürükleyici ve komik bir hal alıyor ama finalinde bilindik romantik komedi banalliğine, klişeler havuzuna geri dönüyor. Bu romana kötü filan diyemem yanlış anlaşılmasın, ancak özellikle son otuz kırk sayfada tam olarak "garantici" bir yönteme başvurmuş yazar. Benim için bir kitabı sıradanlaşmanın uçurumuna taşıyan, oturduğum yerde satırları atlayarak, üfüldeyerek okumama sebep hareketler bunlar. Üstelik kitabın gövdesinde bizi sayfalara mıhlayan maceranın finalde eriyerek, belirsizleşerek sadece kadın erkek ilişkisi açısından nihayete ermesi. Öte yandan başka bir yazarın elinde "kaybeden" öyküsüne dönüşebilecek mevzuyu mizahi duruşunu bozmadan anlatması takdire şayan.
