Elif Öğretmen, bir solukta okuduğum ender romanlardan. Başarılı tasvirleri, Anadolu insanını bütün sıcaklığı ile aksettirmesi, düşünce zenginliği ile çekip almıştı beni.
Ne zamandır yazarın ikinci bir kitabını okumak istiyordum ama ya Elif Öğretmen’in tadını bulamazsam endişesiyle de ağırdan alıyordum. Acaba yıllar önce yazdığı kitaplarında nasıldı, diye kendime daha fazla sormamak için Hiç Yaşanmamış Gibi’yi bir ikindi sonrasının yorgunluğu içinde elime aldım.
Aynı kişiyle karşı karşıya idim, daha genç, daha merhametsiz ama kesinlikle aynı kişi. Muntazam başlayıp biten cümleler, mekân ve ânı yaşatan tasvirler, keskin hükümler ve hep o genç insandan haber veren mahcub çekingenlik. Zaten o çekingenliktir ki hikâyeyi hüsrana sürüklemiş.
Elif Öğretmen mutlu sonla bitmişti, Hiç Yaşanmamış Gibi hüsranla bitiyor. Ama son satırına gelinceye kadar kitap hep devam edecek hissiyle okuyorsunuz. Açıkçası otuz yıldır devamı yazılmayı bekleyen bir hikâye gibi. Keşke yazılsa!
Hiç Yaşanmamış Gibi
