E-Dergi

Nadide Adalet’i okurken insanın kafasında bir terazi beliriyor: bir kefesinde kaybolan çocukluk, diğer kefesinde sistemin gölgesinde ezilen kadın., sıradan bir “adalet arayışı” romanı yazmıyor; aksine adaletin hiçbir zaman saf ve tarafsız olmadığını, hep birilerine dokunurken başkalarını yaraladığını gösteriyor.

Romanın merkezindeki kadın kahraman, yalnızca haksızlığa uğramış bir anne değil; aynı zamanda hapishane duvarlarını içselleştirmiş, kendi acısını bir silah gibi kuşanmış bir figür. Onu okurken, adaletin mahkeme salonlarında değil, insanın göğsünde, nefesinin tam ortasında aranması gerektiğini hissediyorsunuz.

Bu kitap, “haklı çıkmak” ile “hakikati bulmak” arasındaki farkı suratımıza çarpıyor. Ve okura rahatsız edici bir soru bırakıyor: Gerçekten adalet mi istiyoruz, yoksa sadece intikamın makyajlanmış hâlini mi?

Bir roman, insana bunu sordurabiliyorsa… işte orada edebiyat, adaleti bile aşmıştır.

Serhat Kaya, Bekleme Odası’nda sadece bir mekân değil, bir ruh hali inşa ediyor; içinde zamanın durduğu, umutların esir alındığı bir labirent. Sayfalar ilerledikçe, beklemekten öte, bekleyişin kendisiyle yüzleşiyorsunuz.

Kaya, sıradan hayatın gri tonlarını kırıp, insanın en kırılgan anlarını keskin bir bıçak gibi açıyor. Bekleme Odası, aslında yaşamın tam ortasında duran bir suskunluk; bir kalp atışı arasında sıkışmış, nefesini tutmuş bir sessizlik. Okuyucu, her satırda kendi bekleyişini sorgularken, aslında en derin yalnızlıklarla dans ediyor.

Kaya, kelimeleri serbest bırakıyor; onları kendi düzeninde değil, okuyucunun ruhunda dans ettiriyor. Yaşlı psikiyatrın sözleri ise bu fısıltınn en keskin en yalın hali...Bu yüzden Bekleme Odası sadece okunacak değil, yaşanacak bir deneyim.