E-Dergi

M. Çiftci’nin kaleminde bana tanıdık gelen çok şey var, okurken düşündüm de aşina olduğum onca şey arasında onun edebiyatını sevdiren en tanıdık yan şu: ikimiz de trajikomikleştiriyoruz yaşananları, böyle böyle geliniyor belki de hayatın içindeki onca haksızlığın, yanlışın ve acının üstesinden. Böyle böyle kolaylıyoruz yaşam yükünü. Yine kedere neşe katarak en yalın haliyle öyküleştirmiş yaşamın en yalın hallerini. Sen yaz, ben okuyayım. Tanıl Bora’yla da derleyin allasen en kısa sürede yine girift Türk aile yapısına dair bir şeyleri, hala olur teyze olur...

Yağmasa da bir gün elbet gürleyeceğine dair kendisine umut beslenen, dünyada kapladığı alanın başkaları tarafından algılandığından ancak o başkasıyla göz göze geldiği küçük anlarda emin olabilen, incinmekten korktuğu kadar incitmekten de korkan, hakkını nasıl arayacağını bilmediği halde aranacak bir hakkı olduğunu kalben bilen Kasım... Öyle sihirli kelimeleri art arda diziyor ki Sema Aslan, bu kitabı elektrik direklerine, ilan panolarına asıp el broşürü niyetiyle sokağa çıkıp tanıtasım geldi, Türkçe okuyup Türkçe anladığıma şükrettiren yazarlar kalp ben.

Ben de aynı niyetle almayı düşünüyordum ama yorumunuzu görünce geri çekildim, çok mu gerisinde kalmış Yengeler Cumhuriyeti’nin?