E-Dergi

Yıllar önce... 90'ların başıydı. Öykücülüğe hevesliydim o sıralar, bir gün öğleye doğru bir telefonla uyandım. Bir erkek tiyatrocu arkadaşım arıyordu. "Bu saatte uyuyor musun" diye sordu, "geç yattım, sabaha kadar bir öykü üzerinde çalıştım" dedim. Adeta haykırarak gülmeye başladı. Sonra da bunu bir fıkra haline getirip her içki masasında anlatmaya başladı:

"Bir gün İclal'i aradım, uyuyordu. Meğerse bir öykü üzerinde çalışıyormuş büyük yazar!.."

O günden sonra yazdığımı saklamaya başladım.

diyor dünkü Vatan Gazetesi köşesinde İclal Aydın. Bu kitabın ne şartlarda oluştuğunu anlatmak için güzel bir anektot belkide. Kitaptaki öykülerin her birindeki tat farklı. Kimisiyle güldürüyor, kimisiyle hüzünlendiriyor. Kimisindede bruk bir sevinç yaratıyor. Okuması kolay bir kitap. Her elinize alıp karıştırdığınızda farklı bir tat alıyorsunuz. Haydi bitireyim diye başına oturmaktansa hikayeleri okuyarak, onu hazmederek başkasına geçilirse gerçek tadını yakalarsınız diye düşünüyorum.

Emile Zola'nın tarzının biraz ağır olduğu bir gerçek ancak Nana kitabını büyük bir heyecanla okumuştum. Nana'nın küçüklüğünden itibaren anlatmaya başlıyor kitap, annesi ve kardeşleriyle olan ilişkileri, annesinin fakirlik yüzünden yaptıkları, Nananın para kazanma çabaları, üne kavuşması, sonrasında ününü kaybetmesi, hayat şeklini değiştirmesi, hastalanması v.s. gerçekten çok güzel ve sıkıcı olmayan bir dille anlatılmış. Kitap bittiği zaman Nana adına çok üzülmüştüm. Gerçek bir klasik.

Gag programını seven bir Gülse Birsel hayranı olarak kitabı çok beğendim. Onun mimikleri, sesindeki vurgulamayı düşünerek okuduğunuz zaman çok eğleniyorsunuz. Evet kişisel özelliklerinizi geliştirecek bir kitap değil ama biraz bile tebessüm edebilecekseniz almaya değmezmi? Ayrıca kitabın tanıtım yazısı bile kitap hakkında bayağı bir fikir vermeye yeter.

Açıkçası Orhan Pamuk'un okuduğum tek kitabıdır. Diğer kitaplarına göre hafif olarak görülen bu kitabın daha ağır nasıl olabileceğinide düşünemiyorum. Ağır bir dille anlatılmış. Şu anda kitabı düşününce aklıma gelen şeyler nakkaşlar ve oğlan çocuklarına ilgileri, kadının kocası ve çocuklarıyla olan ilişkisi, Kara'nın karısıyla ilişkisi v.s Ayrıca her şeyin konuşmasıda ilginç bir tarz olmuş kabul etmek lazım. Özellikle cesetin konuşmaları ve hayattan beklentileri ilginçti. Açıkçası tavsiye etmiyorum. Polisiye bir kitap okumak isteyenler farklı bir yazara yönelsinler.

Bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine okumuştum. Felsefe ağırlıklı kitapları okumaktan çok haz etmem o bakımdan Nietzsche adı beni çok düşündürmüştü. Ama kitabı elime aldığım zaman gerçekten bırakamadım. Nietzsche , Dr. Breuer, Salome, Freud hepsinin ilişkisi öyle bir işlenmişki insanı peşinden sürüklüyor. Süpriz finale ise söylenecek tek bir söz var ; Muhteşem. Kitabı zaten çok beğenmiştim ama sonunda yer alan yazarın; Nietzsche'nin hastalığı sebebiyle çok doktor gezdiği, Dr.Breuer'in zamanın en iyi doktoru olduğu için onada mutlaka gittiği v.s. tarzında açıklamalarıyla kitap gözümde daha farklı bir yere yerleşti. Tamam kitap kurgu ama buna benzer bir şeyler yaşanmış olabilir düşüncesiyle daha müthiş.