E-Dergi

uzun zamandir okudugum romanlar icinde beni en cok zorlayan romanlardan biri oldu zorba. tanıdığım en renkli en kivrak en dolu dolu karakter de ayni zamanda. altini cizip tekrar okumak istedigim bir cok yer oldu. haftada bir kitap bitirebilen biri olarak 1 ayimi aldi bitirmek. ele avuca sigmaz, her turlu ezberi bozan deli bir karater zorba. okunmali ve uzerinde dusunulmeli

ayşe kulin'in bir çok kitabını okumuş biri olarak bu yeni tarzı da sevrek okudum. ütopya tarzında okuduğum ilk kitap ama ayşe kulin'in kendine has akıcılığı ve duruluğu bu tarzı sevmemi sağladı.bununla beraber kitapta eksik kalan bazı şeyler vardı bence. karakterler derinliksiz geldi. yeterince sağlam işlenmemiş, yarım karakterler... arikenin dayısı, yunanın oğlu hatta yuna'nın annesi de bence tam işlenmemişti. polis devleti ve din adamlarının kontrolü olguları da esere tam olarak yansımamıştı. oğulhan ve baskı rejimi de yine derinliksiz işlenmişti. final belki şaşırtıcıydı fakat hızlı ve yarım kalmıştı. tamur neden fiale bu kadar geç girebildi. eğer dayanışma için bu kadar önemliyse neden bu kadar silik kaldı ve uzun süre ortalarda görünmedi? final yeni bir kitabın müjdecisiydi evet ama hızlı ve hemen bitsin kıvamındaydı. bence bu tarzdan ayşe kulin bir efsane yaratabilirdi. ikinci kitapta bazı şeyleri geliştirirse ve değiştirirse yeni bir efsaneye kavuşmuş oluruz.

kitap son 50 sayfayla kendini kurtardı benim gözümde. onun dışında sıradan bir anlatım. gereksiz karakterler. olmasa da olur bölümler vardı. baba karakteri baskın bir şekilde kendini gösteriyor romanda. eserin bu kadar büyütülmesinin nedeni olarak gösterilen bir kız çocuğunun gözünden olayların başarılı bir şekilde aktarılması konusunda bir kaç eleştirim var. birincisi yazar zaten bir kadın, erkek olsaydı bunu başarı olarak görebilirdim. ikincisi çok da ahım şahım bir anlatım yok kitapta. yani yazarı zorlayacak, aktarılması zor olaylar değil. mahkeme sahnesi ve finali olmasa kitapta bir şey bulamadım derdim. fakat şunu da ifade edip hakkını vermek lazım, final çok iyiydi.

"sonradan kör olduğumuzu düşünmüyorum, biz zaten kördük, gören körler mi, gördüğü halde görmeyen körler" diye bitiriliyor kitap. insani icgudulere, firsat bulundugunda insanin neler yapabileceğine dair harika bir kurgu. yazar biz görüyor muyuz diye sorgulatiyor .baslarda biraz sıkıcı gelebilir. ama bi yerden sonra akis hizlaniyor. sabirla okunmali ve uzerinde dusunulmesi gereken bir eser

Ahmet umitin yazarligi harika. Çoğu eserini okumuş biri olarak tarzına alistim artık.bu kitabın bazı yerlerinde konuyu gereksiz uzattığını dusunuyorum. Bu Uzatmaların nedeni bence katilin bir yerden sonra çok belirgin olması sanırım. Bu belirginliği gizlemek için yazar konuyu uzatmaya çalışmış gibime geldi. Bunun dışında konu harika. Duygular canlı. Tavsiye edilir