E-Dergi

Seri ilerledikçe heyecanda giderek artıyor. Kitabın bazı bölümlerini neredeyse nefesimi tutarak okudum. Yazarın her bölümde heyecanın dozajını hiç düşürmeden böyle tempolu bir kitap yazması takdire şayan. Umarım 3. kitaptada aynı başarı devam eder.

Kitabı büyük bir heyecanla kısa bir sürede bitirdim. Benim açımdan kitabın tek olumsuz tarafı bu kitabı okumadan önce Becca Fitzpatrick'in Hush, Hush serisini okumuş olmamdı. Hikaye özellikle de karakterler çok benzer olduğu için sanki aynı kitabı okuyormuş gibi geldi. Ama kitapta hiç bitmek bilmeyen aksiyon ve yazarın oldukça akıcı, yalın dili bu hayal kırıklığımı fazlasıyla telafi etti. Fantastik edebiyat seven arkadaşlara kesinlikle tavsiye ederim.

En başta şunu belirtmem gerekiyor ki KİTABIN MATEMATİKLE HİÇBİR ALAKASI YOK. Tamamen Polisiye roman araya bazı gizemler oluşturmak için Pisagor, Bin, hesap makinesi ile uçak düşürmek gibi saçmalıklar serpiştirilmiş. İşin daha da kötüsü bunların hiçbiri hakkında açıklama bulunma zahmetine dahi girmemiş muhteşem yazarımız. Uçak nasıl düşürüldü?? Pisagorun yaptığı ilk muhteşem konuşma neydi? Gizemli sayı kaçtı? bu gibi soruların hiçbirine cevap aramıyorsunuz. Sanki kulaktan doğma efsane gibi öyleydi böyleydi şöyle yaptık yok örümcek diyip geçiyor insan bir oturur mantıklı bir şey bulur.

Ayrıca o kadar övülen Nada'nın hiçbir artistlik tarafı da yok. House yaptığı aynı şeyi beyninde örümcek ile yapıyor onun haricinde hiçbir matematiksel deha göremedim ben.

Polisiye roman seven arkadaşlara okumalarını tavsiye ederim. Ama kitabı benim gibi biraz da olsa bilimkurgu öğeleri için alacak olan arkadaşlara şiddetle diyorum ki KESİNLİKLE ALMAYIN.

Arkadaşlar kitap tamamen zaman kaybından ibaret. Sürekli betimleme betimleme betimleme belli bir süre sonra iyice kabak tadı vermeye başlıyor. Karakterin 5 dakika kalıp iki kelime edip sonra devam edeceği bir odayı 3 sayfa tasfir etmiş yazar insan artık tasvirlere o kadar kaptırıyor ki bazen konuyu unuttuğu oluyor. Ayrıca kitap dini içerikli olarak başladı ama sonu o kadar dandik bir şekilde başka bir olaya bağlandı ki rezilliğin bu kadarı LOST'ta bile olmadı.

Açıkcası serinin en güzel kitabı olduğunu düşünüyorum. Çok bilmiş ukala cüce kızının açıklamaları,yorumlarını,yan sakalını çekmelerini saymazsak kitabın genelinde heyecan hiç eksik olmuyor ve özellikle son sayfalara geldikçe sayfaları daha bir hışımla çevirmeye başlıyor insan. Ayrıca kitapta beni en çok mutlu eden kısım 3. kitapla birlikte yavaş yavaş anlatılmaya başlanan "Sartanlara ne oldu?" konusu bu kitapta tamamen ortaya çıktı. Valla sartanların böyle insanlar olabileceğini kırk yıl düşünsem tahmin etmezdim. Son olarak üzülerek söylüyorum ki gariban Alfred'in şans bu kitapta da yüzüne gülmedi. Umarım serinin diğer kitaplarında başına güzel şeyler gelir :D