E-Dergi

''Öyle herkese sarılamazsın ama kimileri sarılırken kaburgalarını kırsa sesin çıkmaz.'' Yazarın dediği: ben yazdım ama sen yazdığımı nasıl okur, nasıl anlarsın, kelimelerime hangi anlamları yüklersin bilemem. Siz içinden kendi cümlelerinizi seçin :)) güzel bir kitaptı, okurken güldüğüm ironileri ve yazarın ben yaptım ben ettimleri ve sanki erkek arkadaşlarına öğüt verir nitelikteki deneme yazılarıydı. Okunabilir mi? Neden olmasın :))

Ahh bu olymposlular ve oyunları yokmu :) Piyango bu sefer de Kat ve Jaky e çıktı. İyi ki de onlara çıkmış baya güldürdüler beni , Venüs de işini biliyor hani :) Tanrıça da olsa kadın kadındır işte. Gerektiğinde Hera gibi Zeusumuzun gözünü boyarız. Gerektiğinde Athena gibi Odssyusumuza güç veririz. Ya da Venüs gibi ... neyse o konuya girmeyelim :) bazen bir arada geçinemesekte gerektiğinde birlik olmayı biliriz. Mitolojiyi ve romantik hikayeleri oldum olası seven biri olarak canımın sıkkın olduğu zamanlarda bana ilaç gibi gelen bu seriyi seviyorum. Kadınların içindeki gücü , bilgeliği, tutkuyu ve aşkı çok güzel anlatıp, okurunu etkilemeyi biliyor sevgili Cast. Ama şunu da itira edeyim serinin hiç bir kitabı beni hala BAHAR TANRIÇASI kadar etkileyebilmiş değil.

Hani bazı geceler başı sonu belli olmayan kabuslar görürsünüz ve uyanmak istersiniz o karmaşadan, işte aynı hisleri çok hevesle okumaya başladığım bu kitapla yaşadım ben. Dış görünüşünden dertli olan insanların pencerelerinden, dünyaya ve kendi içlerine bakışlarını, bulimia hastası bir bayanın gözüyle anlatıyor. Birbirine geçmiş karışık hikayelerle , kanımca sayfa sayısını artırmak amaçlı yapılan abartılı mecazlar ve bitmek bilmeyen tekrarlar ile (çık çık bitmedi o yokuş :) ) insanı yoran bir kitap. Hele araya serpiştirilen "nazar sözcüklerine" ne demeli, sonunda bu kelimelerde birbiriyle bağlanacak diye çok umut ettim doğrusu. Başladığım bir filmi yada kitabı bitiremeden duramayan biri olarak eğer kitabı arkadaşımdan ödünç alıp okumuş olmasaydım bir yerlerde kaybolup gitmesine üzülmeyeceğim bir eser. Elif Hanım'ın beni hayal kırıklığına uğrattığını söylemeden geçemeyeceğim. Bol bol vaktiniz varsa sizde bu muhteşem gerçeküstülüğün! tadına bakabilirsiniz.

Uçurtma Avcısından sonra büyük beklentiyle okuduğum bir kitap. Afgan halkının çektiklerini, savaşın aileleri nasıl böldüğünü ya da yabancı insanları nasıl aile yapabildiğini, onca yıkılmışlığın içinde iki kadının birbirine nasıl destek olup ayağa kalktıklarını kahvem ve gözyaşlarım eşliğinde içtiğim bir kitap. Ayrıca ilk kitapla çok benzerlikleri olduğunu söyleyen arkadaşlara katılıyorum. Ama bunun kötü değil iyi olduğunu da düşünüyorum. İlkinde yarım kalan yetimhane ve oradaki çocukların sonu gibi mesela :) Fedakarlıklar, acılar, ve arada bir tebessüm edeceğiniz satırlarla dolu çok güzel bir eser.

Bu kitabı büyük bir hevesle alıp okumaya başlamıştım. Usta yazarlardan harika öyküler beklerken, sanki yazarların acemilik dönemlerine ait karalamaları okur gibi hissettim kendimi. Belki kısa hikayeler oluşundan böyle hissettim, belki hikayelerin karakterlerine ısınamadım. Belkide kitabı yanlış zamanda yanlış ruh hali içinde okudum :) Yine de çok kötü sayılmazdı can sıkıntısında çerez olarak idare edecek bir kitap.