E-Dergi

yazar bir söyleşisinde romanın ana karakteri "doğa" olduğunu söyler. Romanının gerilim dili çok iyi. İnsanı içine çekiyor. Fırtınayı kurdu kuşu, kışı iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Bu yönüyle beğendim. Ama olay örgüsünü zayıf buldum. Sinematografik açıdan keyifle okunabilir. Böyle mi bitmeliydi gibi sorularla başbaşa bırakabilir. Gerçi bitiriliş şeklini sevenler de olmuş.

Bir solukta okudum. Acı dolu bir yol hikayesi. Sürgün olmayı, umudu ve mülteciliğin, kimliksizliğin ve vatansızlığı iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Yazarın diğer kitapları da Loras Yayınları'ndan çıkmış. Okunmalı.

Yazar, ülkesinin geçmişiyle hesaplaşıyor. Sade bir anlatımı var ama etkileyicilikten uzak. Emanet Çocuk kitabı gibi abartıldığını düşünüyorum. Büyük eserler okuyanlar için alıştırmalık kitap.

Her Şey Geçtiğinde kitabı için bir günlüğün şiire dökülmüş hali diyebiliriz. Neredeyse tüm şiirler şairin kendine yazdığı notlardan oluşuyor: “içine çekilmenin sonsuz ustalığı bahşedilmiş bana.” İçine yani bir volkan ağzına… Fakat Tanpınar’ın tarifinde olduğu gibi bizden çok uzakta değil. Çünkü rüyaların içinde dolaşıyor Karacalar. Bir belirsizliğin içinde “resimde yerini bulamamış gibi” ya da “bir şehri olmamış bir mekân tutmamış gibi”. Ama “Mühlet Ağacı” şiirindeki sayıklamalarıyla hemen yanı başımızda olduğunu da hissettiriyor ve gerçeklerin tam da ortasında. (Mustafa Melih Erdoğan-Aşkar 65)

Yazarın, At Sancısı romanından sonra büyük bir keyifle okudum. Olay örgüsü bir tarafa harika bir dil şöleni sunuyor. Anlatımına, uslubuna bayıldım.