E-Dergi

En başta diyorsunuz ki “yok ya çok edebiyat parçalamış okuyamam ben bunu”. Ama öyle bir okuyorsunuz ki en sevmediğiniz renk kırmızı oluyor ve ayaklarınızı hissetmemeye başlıyorsunuz. Sonrası zaten aya yolculuk.
Çok fazla kitap okudum ama bu kadar derinden hissettiğim çok az kitap olmuştur.
Başkasının acısını okumuyorsunuz. Başkasının acısını alıp kendi içinize yerleştirip onu yaşıyorsunuz.

Wulf Dorn okuyanlar bilir ki, sevgili yazarımızın tahmin etmemizi istediği kadarını tahmin edebilirsiniz. Fakat bu kitabın öyle bir sonu vardı ki. Yaptığınız tahminlerden ötürü kendinizi ‘aptal’ gibi hissedebilirsiniz. Yani kıssadan hisse; tahmin etmeye çalışmayın!

Evet ilk kitap harikaydı ama bunun da ondan aşağı kalır yanı yoktu. Daha sakin ilerleyen ama asıl konuya geçince tamamen içine çeken bir kitaptı. Sanırım ilk kitaba göre çok beğenilmemesinin sebebi ilk kitaptaki gizemin ve işkence unsurunun fazla olmasıydı.

Jodi Picoult kurgu noktasında bir duayen. Neredeyse bütün kitaplarını okudum ve beğenmedim dediğim hiçbir kitabı olmadı. Yalnızca bu kitapta beni vicdani yönden rahatsız eden bir şeyler vardı. Kitap nasıl bitmiş olursa olsun iki türlü de mutlu ve rahatlamış hissetmeyecektim. Hissetmedim de.

Okurken, sanki konağın bir köşesinde oturmuş bütün olayları izliyormuş gibi hissediyorsunuz. Fazla realist ve feminist yönünüz kuvvetliyse tavsiye etmem. Çünkü gerçekten çoğunlukla sinir krizine sevk ediyor.