Yanmalarımız, sönmelerimiz, durmalarımız, susmalarımız, görmezden gelmelerimiz, bağırıp çağırmalarımız arasında "dünya sakin bir yermiş gibi" yaşıyoruz..
Her öykü beni içine aldı bir çümlesiyle bile tutuldum, öykü benim öyküm olmasa da yaşadım o anı, o kokuyu aldı kalbim. "Yaşasın bu gün cuma" öyküsünde annesini bekleyen çocuk olurken "Çiçeklerin yüreğinde" köyün çıkışına yürüyen kısa saçlı kız oluveriyorum...
"Marlonsuz Brandonsuz" en sevdiğim öykü oldu sanırım. (hoş hiç birini en iyi diye ayıramıyorum) Tüm var oluşunu gölgede zanneden çocuklara gelsin bu öykü. -Sen varsın aslında çocuk bana rağmen varsın- diyen baba bana titredi içimde...
"Bir Uzun Üşümek" diye başlıyor bayılıyorum spritüel camiama ne güzel anlatmış Alkım... Sonrasında "Topuz" vuruyor... Kendini bul...
O deliliğin müthiş halinden sıyrılarak kanlanıp canlanmak ancak bu kadar güzel bir dille anlatılabilirdi.
Dünya Sakin Bir Yermiş Gibi
