E-Dergi

"Âşıklara yer yok" kitabıyla tanıdım Tarık Tufan'ın kalemini. Ah, yok böyle bir kalem. kalemini İlk defa okuduğum yazarın kitabını gece yarısı uykularımı feda edecek kadar sevdim, ve bir gece vakti bitiverdi...

Bu kitabındaysa Öyküleriyle taht kurdu kalbimize. Kısa kısa Hikayeler... ama devamlarını ben kendi zihnimde kurguladım, yarım kalmasına kalbim pek el vermedi.. Altını çizdiğim onlarca cümle var.
Ben de alemime en dokunan, ama kimseye açıp da okumaya cesaret edemediğim iki alıntı bırakarak sonlandırayım.

"Gerçek aşıklar, ölmemek için uzaktan bakarlar. zaten aşktan ölecek hale geldiklerinde, sevgilinin yüzüne bir kez doğrudan bakmak yeterlidir."

"Bir süre görüşmek istemiyormuş.
on bir yıl, dört ay görüşmedik."

Ah, söylemek isteyipte söylenemeyen, bir sır olarak gelip, sır olarak gitmesi gereken, sinede saklı tutulan neler neler var hayatta.

Var değil mi hepimizin sustuğu şeyler?

Aynı çatı altında büyüdüğü için kardeş, Aynı evde yaşadıkları için karı koca, aynı yastığa baş koydukları için, gerçekten Hayat arkadaşı olunmuyormuş meğer... Belki de en iyi tanıdıklarımızı düşündüğümüz insanların hikayesinin en önemli yerinden habersiziz...
Söylemezsek bilemezler ama Söylemeden de kalbe yük kalıyor herşey...

Bir aile hayatına konuk olmak istiyorsanız, buyrunuz. Akıcı bir dili var, zamanınız genişse tek oturuşta bitirilebilir. Ben de, beni bitiren cümlelerden bir alıntı yaparak bitireyim.

"Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, kimisi üstünü iyi örtüyor... Bende örttüm."

Sevgiler

İclal Aydın'ın kitapları olduğunu öğrenince dedim ki içten içe "Ya yazarsındır ya da oyuncu. bir koltukta iki karpuz taşınmaz ki" Ah, bütün bu sözlerimi yuttum. "Salkım sokak No:3" kitabıyla tanıdım, yönünü duygularıyla belirleyen kıymetli yazarımızı, ve o kitabı aldım kalbimin en güzel rafına koydum.
Ardından, 'Üç kız kardeş' 'Kalbimin can mayası' kitaplarını okudum, ve şimdi de "Bunu sen oku".
Okudum. Ancak bu kadar yüreğime dokunabilirdi, ancak bu kadar gözlerimi yaşartabilirdi.
Kendi kişisel menkıbesini yazmış diyebiliriz. ama ne yazmak... Anladım ki, Kimse zirve gördüğümüz yerlere, çiçek bahçelerinden, güle oynaya, koşarak, hemencecik ulaşmıyor. Düşüyor, dizi kanıyor, gözleri yaşlara aşina oluyor... ama pes etmiyor. Hayatta hiç bir şey emeksiz olmuyor. Hissedilerek yazılan her satırın, hissedilerek okunduğuna çok inanırım. ne çok hissetmişsiniz, ne çok ağladım okurken...
Ah, kaleminiz daim olsun.

Daha farklı bir içerik bekliyordum okumaya başlamadan önce. ama başlayınca hiç beklemediğim bir mahalle sıcaklığı sardı kalbimi. Bir çırpıda nasıl da bitti öyle anlamadım. Yazarımız İrem yaşar, çok güzel ve akıcı bir dille yazmış, gayet anlaşılır, her yaştan insana da hitap edebilecek bir üslup.
5 Ailelik, mahallelerinde adımlar gibi oldum. Hepsinin ayrı bir gönül yarası var.
Hayat gibi, gerçekler gibi...
Kimi evlat hasretiyle yanıyor,
kimi 5 evladının peşinde koşturmaktan bîzar olmuş, Kimi hayatının içindeki insanların şikayetine kulak kapayıp, esnek davranmayı öğrenmiş,
kimi aynı şikayetlere hasret kalmış, kiminin de (Kendimi en yakın hissettiğim, Nermin karakterinin) seneler süren hasretliği, adım adım son buluyor...

Bir nebze mahalle sıcaklığı istiyorsanız, kalbinizi yumuşatacak bir eser.

Okuma alışkanlığıma ilk adımlarımı atarken, beni kitaplara bağlayan, okuduğum ilk eserlerden biridir Çaylak ile Filozof Serisi.
Çocuk kitabı da olsa, her yeni basımı çıktığında alırım muhakkak. Ve doğruyu söylemek gerekirse, hayatımın en iyi tavsiyelerini bir çocuk kitabından aldım. Belki de aylardır içinde bocaladığım, zihnimde cevaplandıramadığım soruların cevabını aldım. 18 yaşındayım, ve benim kimlik arayışı sürecim fazla sancılı geçiyor.

Filozof benim de Babaannemmiş gibi, bende bir sandalye çevirdim, Bergamotlu çaylarından içip, Frambuazlı pastalarından yiyip, Filozof ne söylediyse Kalbime yazdım...
Bir annenin, evladına alabileceği en kaliteli eserlerden biridir benim için.
Ve son olarak, beğendiğim alıntılarsan sadece birini ekleyerek sonlandırıyorum.

"Savaşmak istiyorsun!
Fakat ne ile savaşman gerektiğini de bilmiyorsun. Kendinle mi? Peki insan kendiyle savaştığında kazanan kim olur?"