E-Dergi

Gelirken Ekmek Al, gündelik hayatın içindeki sıradan insanların, sıradan gibi görünen ama aslında derin anlamlar taşıyan hikâyelerini anlatıyor.Kitap, bazen güldüren, bazen düşündüren, bazen de insanın içini burkan kısa öykülerden oluşuyor. Yazarın dili akıcı ve samimi.

Şermin Yaşar’ın dili akıcı ve yalın. Öyküleri fazla süslemeden, doğal bir akış içinde anlatmış.Kısa hikayeler aracılığıyla insan ilişkilerine, hayata, geçmişe ve anılara dair kesitler sunumuş.Okuyanı hem güldüren hem düşündüren bir anlatımı var. Özellikle çocukluk anıları, aile bağları ve nostalji gibi temalar ön planda. Ancak sadece geçmişe takılı kalmadan günümüz insanının kaygılarını, yüzleşmekten kaçtığı duyguları da incelikli bir şekilde işlemiş.

Dante’nin İlahi Komedya eserindeki Araf bölümü, ne tamamen karanlığa gömülenlerin ne de tam anlamıyla aydınlanmış olanların yeridir. Burada ruhlar, geçmişin yüklerini taşırken arınma sürecinden geçerler. Cehennem kesin bir cezalandırmayı, Cennet ise ruhsal yükselişi temsil ederken, Araf bu iki uç arasında bir bekleyiş, farkındalık kazanma ve dönüşüm alanıdır.Dante’nin Araf’ın da ruhlar geçmişin ağırlığını hisseder ama aynı zamanda içsel bir dönüşüm geçirme şansına sahiptir.Bu bağlamda Araf, insanın kendi içinde yaşadığı geçiş süreçlerini de simgeliyor olabilir. Kararsızlıklar, iç çatışmalar ve eskiyi bırakıp yeniyi benimseme süreci…

Dante’nin İlahi Komedya eserindeki Cennet bölümü, insanın en yüksek ruhsal olgunluğa ulaşmasını simgeliyor. Cehennem günahın ve dengenin bedelini gösterirken, Cennet ise içsel arınma ve hak edilmiş bir huzurun yansıması gibi. Buradaki ruhlar; bilgeliğe ve ilahi aşka ulaşmış, artık dünyevi arzuların ötesinde, saf bir bilinçle var olmuşlar.İnsanın aklına şu soru geliyor.Cennet, yalnızca ödül müdür, yoksa insanın içsel dönüşümüyle kendi içinde yarattığı bir bilinç hali midir? Yani cennete gidilen bir yer olarak mı bakmalıyız, yoksa onu farkındalıkla inşa edilen bir ruh hali olarak mı görmeliyiz?

Dante’nin İlahi Komedya eserindeki Cehennem bölümü, insanın günah ve adalet anlayışına dair derin bir sorgulama sunuyor. Buradaki en çarpıcı unsurlardan biri, her ruhun işlediği günaha uygun bir cezayla karşılaşmasıdır. Kişinin kendi seçimleriyle şekillenen bir kaderin yansıması gibi. Günahkârlar burada sonsuza dek pişmanlık içinde yaşarken, aslında cezalarının bir parçası da kendileridir. Bu, bireyin kendi kaosunu yaratıp ona hapsolduğunu gösterir.Bir bakıma evrendeki dengenin bir yansıması olarak düşünülebilir.Tıpkı doğada her eylemin bir karşılığı olması gibi.Doğadaki düzeni düşündüğümüzde, bir canlı ihtiyaçtan fazlasını tüketirse, ekosistem ona bir bedel ödetir. Dante’nin cehenneminde de benzer bir denge var: İnsan, yaşamındaki dengesizliği fark etmeden sürdürebilir ama ölümden sonra, evrenin düzeni ona bu dengesizliğin sonucunu gösterir.