E-Dergi

Okuduğum en kötü kitapların başında geliyor. Redaksiyon hatalarını görmezden gelmeyi başarıp metne odaklandığınızda hakikaten okutmayan bir dille karşılaşıyorsunuz."...yazınızı alakalı ve kaçınılmaz kılın.", "...bütün çalışmanız yüz üstü düşer.", "...yazınızdan kopmaları daha az muhtemel olacaktır." gibi ham ifadeler art arda yer alıyor. Bunun bir "kişisel gelişim" kitabı olduğunu ve epey Amerikanca bir "Sen de yapabilirsin." tarzıyla kaleme alındığını zaten biliyordum ancak New York Times editörünün kaleminden çıkmış bir kitabın bu kadar kötü olabileceğini tahmin etmezdim. Her kitapta "dolgu malzemesi" olabilir, bir dereceye kadar buna tahammül edilebilir, bir bakıma okura arada nefes alma imkânı da verir. Ancak kitabın tamamının ikinci el dolgu malzemesinin özensiz bir çevirisi olduğunu hayal edin, işte "İkna Etmek İçin Yazmak".
İşe yarıyor mu, derseniz, yarıyor tabii ki! Beni bu yorumu yazmaya ikna etti mesela.

İlk başta tasarım açısından fevkalade ince düşünülmüş bir eser var karşımızda. İçindeki gravürle olsun kartvizitle olsun, sadece metniyle değil maddesiyle de "Buradayım." diyen bir kitap. İlgi çekici bir karakter İbrahim Efendi, ancak yazarın üslubu karakterden daha baskın. İstanbul'un eski yazarlarını (Osman Cemal, Mahmut Yesari vb.) anımsatan bir söz dizimi var. Hemen eklemek gerekir ki dili özenti değil, özenli. 19. asrın sonu, 20. asrın başında geçebilecek bir hikâyeyi (ve dili) bugüne taşımak riskli, gelgelelim yazar bu riskin altından kalkabilmiş. Tavsiye ederim efendim, okuyunuz.

"Çağdaş sanat"ın hiçbir zanaat, gelenek, yaratıcılık ve ortak beğeni kıstasına uymadan sadece sanatçının "kavramları işleyişi ve beyan ettiği niyeti"ne dayandığı iddiasına birkaç farklı açıdan saldırıyor yazar. Çağdaş sanatın çoğu ürününün boş bir övgü metninden ibaret olduğunu, sanat içi iktidar ilişkilerinden soyutlandığında hiçbir kıymetinin kalmayacağını karşı çıkması güç argümanlarla ortaya koyuyor. Sanatın günümüzde "ne menem" bir şey olduğunu anlamak isteyenler muhakkak okumalı.

Yapay zekânın sınırı (ya da sınırsızlığı) üzerine bolca tartışmanın sürdüğü günümüzde Ian McEwan gibi usta bir yazarın perspektifinden konuyu izleyebiliyoruz. İnsan-makine sınırını zihnimizde en başta net bir şekilde çekebilsek de roman ilerledikçe sınırlar bulanıklaşıyor. Romanın başarısı da burada yatıyor. Okurun kabullerini hiç fark ettirmeden sorgulatabiliyor.

"Komplolar Kitabı: Türkiye'de Komplo Teorisi Endüstrisi" adlı kitap, son derece aydınlatıcı bir çalışma. Yazar; okuyucularına, komplo teorilerinin gerçekliği hakkında önemli bir perspektif sunuyor. Kitap, psikolojik ve sosyolojik olguları ele alarak bu teorilerin neden insanlar tarafından yaygın olarak benimsendiğini açıklıyor. Yazarın, derinlemesine araştırması ve analizi, okuyucuların bu tür teorileri daha eleştirel bir şekilde ele almalarına yardımcı olacak. Kitap, gerçekliği tartışmak yerine, bize birçok komplo teorisinin yanlışlığını göstererek, toplumda daha sağlıklı bir düşünce ve karar verme süreci için yol gösteriyor. Hem "sağ" hem de "sol" olarak nitelendirilen cenahın inandığı komplo teorilerinin zaman içinde nasıl yer değiştirdiğini ve aslında benzer temeller üzerine inşa edildiğini örneklerle gösteriyor. Sonuç olarak bu eser, okuyuculara bilimsel bir bakış açısı sunup bu tür teorilerin yanlışlığını ortaya koyuyor.