E-Dergi

"Acıklı Güldürü" diyor ya... İşte öyle birşey! Okurken gıdıklanıp gülmeye başlıyorsun. Güldükçe gözlerin yaşarıyor. Sonra bir bakmışsın tuzdan dudakların yanıyor. Biraz daha yazsaydın gitmeden... Biraz daha okuyabilseydim gelmeden!

Yazara ait okuduğum ilk kitaptı. Okurken çok değişik duygular içine girdiğimi ve bu durumların her değişiminden haz aldığımı söyleyebilirim. Önemli bir unsurda şu ki; Sanırsam diğer kitaplarınıda okuyacağım!

En son final yaptığı ("Bu Bir Şiir Kitabı Değildir!" in aşırı acıklı hikayesi) adlı öykü keyifli idi. Oğuz Atay' ı malzeme yapmamış olsa çok daha keyifli olurdu bazı öyküleri. Beklentiyi karşılamadığı için okuyucunun hayal kırıklıkları yazarın cümlelerini kesiyor.

Yazar' ın öykü serüveninin tamamlandığı "Kapan" çok kısa bir sürede okunabiliyor. Yine otobiyografik kurgu diyebileceğim şekilde öykülerde yazara ait mi değil mi anlamlandırmaya çalışılan olaylar yazılı. Yazar bu kitabında ölüme daha bir yakın. Neredeyse tüm öykülerinde ölümün gelmesini yadırgamaz olduğunu dile getiriyor. Ben daha sonra tekrar tekrar okumak isteyebileceğim yerleri çizen bir okurum. Yazarın en çok altını çizdiğim cümleleri bu kitapta idi.

İlk kitap olan "Mızıkalı Yürüyüş" belkide Vüs' at O. Bener' in okuduğum en iyi kitabını oluşturuyor. İkinci kitap olan "Kara Tren" ise daha önceki öykü kitaplarından farklı olarak çapraz kurgulanmış iki ayrı ilişki çevresinde otobiyografik ve kurgu karışımlarından oluşan anlık anılardan meydana gelen öyküleri barındırıyor. Bazı öyküler yine havada kalsada okurken bir musiki içine alıyor insanı...