E-Dergi

Hiçbir zaman iyi bir edebiyat adamı olmadığını düşünen Puzo sadece "iyi bir hikaye anlatıcısı" olduğunu söylemiş.Bence bunda da haklıymış.
Gerçekten iyi anlatmasını biliyor ayrıca Micheal Corleone ve Don Corleone gibi karakterler oluşturmuş.
Film ise kitapla bire bir gitmiş.Yani Godfather'ı izlemiş şimdi de kitabını okumayı düşünüyorsanız ikisi arasında pek fark göremeyeceksiniz.Tabi ki filmde olmayan ayrıntılar var.Fakat filme koyulmayan gereksiz bölümler de var.
Okuduğum baskının arka kapağında kitaptan soğutan bir Mario Puzo fotoğrafı var,yayıncı şirket nasıl bir kafayla onu oraya koymuş,ilginç.Önüne bakıyorsun Don Corleone'un karizmatik bir fotoğrafı arkayı çeviriyorsun şişko Mario,kitabın tüm havası kaçıyor tabi.

Atina'nın atsineği Sokrates,işin ucunda ölüm olmasına rağmen düşüncelerinden vazgeçmiyor.
Kitap ağır bir felsefe içermiyor.Bu yüzden beklentilerimi pek karşılşayamadı.

Başarılı bir psikolojik roman örneği.
Peyami Safa üslubu sayesinde bütün kitap boyunca ismi hiç geçmeyen başkahramanın karamsarlığını okuyucuya yaşatıyor.

Salvatore yazıyor da yazıyor,paraya doymuyor.Zaten 2-3 kitap önce tekrara girmişti seri ve sıkmaya başlamıştı.Bu kitapta ise bazı bölümlerde sıkıntıdan patlatıyor.Sürekli aynı şeyler dönüp duruyor.
Wulfgar liseli ergen gibi bunalımlarda,önüne gelene bi tane patlatıyor.
Drizzt serisini ilk 7 kitabıyla hatırlayın gerisi kalsın.

Kitabı bitirme süresi 2-3 günü geçmeyecektir.Fazlasıyla sürükleyici.Kafamdaki katil sürekli değişti.Doğru kişiyi bulmak nerdeyse imkansız,sadece atıp tutturabilirsiniz.Çünkü yazar pek bir ipucu vermemiş okuyucu için.
Türünün sağlam örneklerinden biri "On Küçük Zenci".