E-Dergi

Canan Tan'ın ilk ve son kez okuduğum kitabı; Lise Sıralarında elden ele dolaştırdığımız "Piraye" idi. Geçtiğimiz hafta çok sevdiğim bir arkadaşım 'Hazinem' dediği çok kıymetli kütüphanesinden "Yüreğim Seni Çok Sevdi"yi armağan etti bana. Açlık Oyunları'nın son kitabını bitirir bitirmez başladım. Ancak biraz tereddütlü ve önyargılı başladım ne yalan söyleyeyim... Dili başta basit geldi, eee Millenium ve Açlık Oyunları serisinden sonra kurgusunun da hafif gelmesi olası bir sonuçtu. Çok karışık olaylar zinciri yok, ya da nasıl diyeyim "Muhteşemdi" diyemeyeceğim ama hoş bir kitaptı.

İlk önce sıkıcı olacağını düşünmüştüm bir bilimadamının yaşamına dair notları okuyacağım bu kitaptan. bir bilim adamı en fazla ne anlatabilir ki? demiştim. Ama gördüm ki okudukça okuyasım geliyor... ve bakıyorum ki, yaşına rağmen görüşsem konuşmaya dakikalarım yetmeyecek sanki. ayakta alkışladım kendisini ...

Ateşi Yakalamak tam bir sondan önceki kitap kıvamında ilk kitapla sonuncu kitap arasında köprü. yani olaylar tam düğüm noktasına gelince kitap bitiyor. Ama bu sefer nasıl bir hikayeyle karşımıza çıkacak diye bekliyorum açıkçası, kütüphanemde arı kovanına çomak sokan kız bekliyor beni.

şimdi kimin yazdığını tam göremedim de yorum yazan arkadaşlara teşekkür edilmiş ama kitapta arkadaşların kardeş olduğunu öğrenmesi filan denmiş ben nasıl alıp okiim kitabı şimdi :((

Adam Fawer, birden çok kişinin kaderinin nasıl da bir noktada kesişebileceğini; Felsefik ve Fizikî kuramlarla anlatmış. Hatta 'hakkaten ya aslında,...' dedirten cinsten. Açıkçası bu tarzda okuduğum ve bu kadar zevk alacağımı bilmeden okuduğum ilk kitaptı. Bazen herkesin diline düşmüş kitaplar çok iyi olur, bazen de herkesin diline düştüğü için çok 'iyi' yi yakalayamaz. Sanırım 'olasılıksız'ı 2011 yılında okumamın nedenlerinden biri de bu önyargılarımdı. Fawer, iyi iş çıkarmış; klasik roman kalıplarından ve alışılagelmiş ile alışılmamış'ı iyi kurgulamış. Bize de okumak kalıyor.