Onaylı Yorumlar

Yazardan okuduğum ikinci kitap. Osman çok şahsına münhasır bir kitaptı. Bu öykü kitabında ise yazar -bence- tamamen kendi hayatından kesitleri sunmuş bizlere. Abisinin ölümü onu çok derinden etkilemiş ki abisinden bahsettiği kısımlarda benim de gözlerimi doldurdu. Benim de abim var ve kız çocukları için abi demek sonsuz bir güven demek. Onu hastane odasında hayal etmek bile dehşet verici.

Yazarın bana kalırsa en önemli yanı zaman zaman hepimizin yaşadığı derin duyguları basit cümlelerle ifade edebilme yeteneği. Ve tabii ki mizahi üslubu. Hepimiz aşk acısı çekmişiz; benzer şeyler hissetmişizdir. Ama bunu bir başkasının da yaşadığını görmek insanı mutlu ediyor. Edebiyat zaten bunun için çok güzel. Bu tarz kitaplarda bu tanıdıklık halini görmeyi seviyorum. İlerleyen zamanlarda üçüncü kitabını da okuyacağım. Çapraz okuma yapmak veya ara ara açıp okumak için çok ideal.

Kitap 1948 yılında yayımlanmış. Steinbeck'in analizleri, Capa'nın fotoğraflarıyla Rusya Günlüğü bize derin analizler sunmuyor, amacı da o değil.

Bugün için bilmediğimiz bilgiler vermiyor. Kitap yayımlandıktan sonra sert eleştirilere maruz kalmış, Sovyet yanlısı olmakla suçlanmış. FBI tarafından "komünizme sempatik davranmakla" fişlenmiş.

Gezi, insan merkezli gözlem açısından bir değeri olsa da pek ciddiye alınmamış, diplomatik açıdan hiçbir işe yaramamış. Steinbeck'in Türkler üzerine yaptığı yorumları gereksiz buldum. Bu kısa yorumlara kitabın yayımlandığı yıl yani 1948 yılında Yakup Kadri gibi isimler köşe yazılarında cevap vermişler.

Döneme ilginiz varsa merakınızı giderecek birincil elden gözlemler içeriyor. Çoğunlukla gündelik yaşama odaklı gözlemler. Zaten birçok kısıt var, Capa'nın fotoğrafları destekleyici. Savaş sonrası ayağa kalkmaya çalışan bir ülkenin, sıkı kontrol altında kısıtlı analizi.

Daha önce hiç bakmadığım bir çerçeveden, okumadığım bir dönemden çıkmış bir kitap. Maria ile hayatımız çok başkaydı kitabı heyecanla okumama sebebiyet verdi bu durum çünkü biliyordum ki
Maria'nın bir sonraki adimi hep benim seçeceğim yolun dışına atılacaktı. Hayatta sevdiği şeylerden kim ne derse desin çekinmeyen, tutkulu, yetenekli bir insan. Birçok ilke de imza atmış biri. Ama bir taraftan da o kadar sevgisiz kalmış, bağ kuramamış ki hayatta insanlarla, şaşırdığım, her şeyden hızlıca vazgeçip sadece kendi yolundan gitmesinin bir sebebi de bu sevgisizlik olmuş bence.
Kitap zaman atlamaları konusunda biraz sıkıntılı bence her zaman atlamasında anı hayal etmeniz biraz zaman alıyor (benim için bilmediğim bir dönemi hayal etmek de zor ama ilginçti) ama hikayenin sürükleyici olduğunu düşünüyorum. Gerçek bir hikaye olması da ilgi çekici. Şans verebilirsiniz.

Çocuklarla kurallar üzerine konuşmak istiyorsanız güzel bir başlatıcı olabilir bu kitap. Yazar, ”Kurallar çiğnenmek içindir” mantalitesini örnekler üzerinden çürüterek kuralsızlığın sonucu oluşabilecek kaosa çocukların dünyasından somut örnekler vermiş. Hikaye sınıf ortamı ve serviste geçiyor. Yani çocukların gözünde hayatın ta içinden. Tesadüfen yorumlarını okuyup aldığım bu kitabı oğlumla birlikte okuduk ve beğendik. Dili sade ve anlaşılır. Akıcı bir kitap. Hiç sıkmadı. 3-4 ve 5. sınıf seviyelerine uygun.

O masmavi gözleriyle karşımdaydı sanki. Anlatıyordu anlattıkça, anlattıkça derinleşiyordu, derinleştikçe yüreğinin en saklı köşesine misafir ediyordu beni. Kendi çocuk kalbine sığdıramadıkları, ilk aşkı, unutamadığı gençlik hatıralarıydı bu kez paylaştıkları. Apayrı bir Mustafa Kemal vardı karşımda. Başarılarının yanında başaramadıkları, söylediklerinin yanında söyleyemedikleri, itiraf etmekten kaçınsa da kasımın soğuğunda yüzleşmekten kaçamadığı gerçekleri...Evliliği, evlat edindiği sekiz çocuğu, onların hayatları, müdahaleleri, müdahale edemedikleri...Onu bizden ayıracak çaresiz hastalık, yataktan kalkamayış, ölümü beklerken bellekten silinemeyenler, en derin düşünceler...Ondan onu tüm samimiyeti ile dinlemek sıcacık etti yüreğimizi bizden onu alıp götüren kasıma inat...Sonsuz özlemle, sevgiyle...

Bu roman, klasik anlatım kalıplarını reddediyor.
Zaman çizgisi kırık; olaylar doğrusal değil, adeta bir film montajı gibi sahneler arasında geçiş yapıyor. Bu da esere hem esrarlı bir hava hem de sinematografik bir yoğunluk kazandırıyor.

Atmosfer, siyah-beyaz bir düş hissi veriyor: soğuk ama büyüleyici.
Romantizm geri planda tutulmuş, çünkü aşk burada bir diyalog değil — bir mimari, bir atmosfer.
Karakterlerin birbirine olan bağı, kelimelerle değil, yaratılan alanlarla ve sessizliklerle ifade ediliyor.

“Sana mektuplar yazmak isterdim… ama söylemek istediklerimi kelimelere dökemem. Bunun yerine, sana rüyalar inşa ettim.”

Yazarın amacı bir hikâye anlatmaktan çok, bir duygu inşa etmek. Bu yönüyle roman, hem edebi hem görsel olarak okurda uzun süre yankı bırakıyor.

Çizimler çok güzel. Çocukların ilgisini çekebilecek şekilde rengarenk. Hem gerçekçi hem hayalperest. Ama hikaye için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Bir çocuk, dedesiyle birlikte denize balık tutmaya gider. Oltasına balık haricinde pek çok şey takılır. Ama buna mutsuz olmaz. Çünkü hayat karşısına, aradığı şeyleri başka bir surette çıkarır. Denizden çıkan müzik kutusu, dürbün ya da diğer eşyalar onu mutlu eder. Masal dünyası açısından oldukça romantik bir yaklaşım.

Ancak gerçek dünyaya döndüğümüzde gerçekten öyle mi? Denizlerimiz acımasız bir şekilde kirletilirken, küçücük beyinlere bu durumu masallaştırmak ve güzellemek ne kadar doğru? Denizden çıkan çöpleri bu kadar romantize eden küçücük bir beyinden, büyüdüğünde denize çöp atmaması beklenebilir mi? Ve son bir soru: Çocuk kitabı yazarken bu tarz öğretilere dikkat edilmesi gerekmez mi?

İnsanın yaşadıkları kadar yaşamadıkları, söyledikleri kadar anlatmadıkları da insana yük olur bazen.
Hayatın farklı zor yanlarını görmüş ve birbirlerini tanımayan iki insan olan Selime Teyze ile Meltem'in karşılaşarak karşılıklı hikâyelerini anlattıkları duygu yüklü bir kitap Şermin Yaşar'ın eğlenceli diliyle bizlerle.
Bu kadar duygu insana yük edilmeden nasıl anlatılır, tebessümle okunan kitabın sayfalarında insan yüreği nasıl sızlatılır bilmiyorum. Şermin Yaşar farkına vardırmadan çocukların ve yaşlıların dünyası ile ilgili öyle güzel dersler vermiş ki alınıp okunası, okunup hediye edilesi bir kitap olmuş.
Kalemine sağlık.

Bir bahçe düşün. Çorak ama kendi içinde bir ritmi var. Kırılanların, kaybolanların, susmayı seçenlerin sığınağı.
Orada her çiçek, bir yara izinden doğuyor. Her diken, geçmişin sessiz tanığı.
Ben bu kitabı okurken bir yerlerde kendimi buldum.
Belki yorgunluğumda, belki artık affedemediğim şeylerde.
Ama sonra fark ettim — bazı bahçeler, yeşermese de yaşar.
Ve bazı insanlar, sarsılsa da dimdik kalır.
“Sarsılmışlar Bahçesi’nde Şenlik”, tam da bu yüzden güzel:
Yıkılmış bir kalpten bile yankılanan yaşam isteğini unutturmuyor.

Melisa Kesmez’den okuduğum üçüncü kitap, 2018 yılında yayımlanan ve beş öyküden oluşan Nohut Oda oldu. Biri dışında diğer öyküleri severek okudum. Peki, ne anlatıyor bu hikâyeler?

Gidenin ardından kalanı değil, kalanın içinde kalanları, ev dediğimiz şeyin yalnızca bir mekân değil, bir his olduğunu; bir eşyaya, bir kediye, bir boşluğa sinmiş geçmişi; büyüyememiş yetişkinleri, sevgisiz büyüyen çocukları, baba-kız arasında kurulmamış bir ilişkiyi; hiç yaşanmamış anıların eksikliğini, deprem gibi fiziksel bir yıkımla, duygusal çöküntülerin nasıl benzer titreşimler taşıyabildiğini…

Anlatım tarzı ters köşeydi. Hikâye bir yöne doğru gidiyor gibi görünürken, bir cümleyle başka bir yerden yakalıyor okurunu. Bunu yaparken de kaleminden kırılganlık ve hüzün akıyor yazarın.

Sonuç olarak Nohut Oda, içten, sakin ve incelikli bir kitap. Öykü severler için güzel bir seçim olabilir.