Onaylı Yorumlar

Benim zihnimde Şule Gürbüz, bir duvarı yazdığı eserlerle kaplıyor; Kambur, başlı başına bir tablo olmaktan öte, diğer eserleri taşıyan sağlam bir çivi. Kambur, biraz boşluklar barındıran bir kitap, ancak bu boşluklardan Şule Gürbüz'ün kendine has varoluşunun ışığı sızıyor. 18 yaşında bir insanın; bunca hissedişi, olanıyla dışa vurabildiğine üstelik bunu edebi bir yolla yapabildiğine şaşırmaktan kendimi alıkoyamıyorum. Esere gelecek olursak: Başlangıçta zaman zaman Kambur'a dışarıdan bir gözle bakıyor, sonra Kambur oluyor hatta Kambur'un en derinine yani günlüğüne giriyor, en nihayetindeyse yine Kambur olarak okumayı sonlandırıyoruz. Kambur, tabi caizse yeni bir güne her uyanışında, camı çerçeveyi yere çalmak ve o kırıkların üstünde yürümekle ömrünü geçiriyor ve ömrü sarmal bir sakız gibi ellerine yapışıyor, koparsa kısalmıyor, çiğnese daha da büyüyor. İşte kitap boyunca Kambur'un fiziken ve ruhen taşıdıklarının yanında "yaşamak" denilen mefhumla ne yapacağını okuyoruz.

Stepançikovo Köyü romanının ana karakteri Foma Fomiç nasıl birisi :)Öncelikle yalandan bir kibir sahibi, kendini beğenmiş, manipülatör, zaman zaman komik aynı zamanda histerik…kendisi bir kukla olmasına rağmen etrafındaki herkesi etkisi altına alıp onları kukla haline getiren sözde aydın…

Sürekli bir yönlendirme yapan, doğru yanlış olduğuna bakmadan kurallar koyan esneten kaldıran ve etrafındaki herkesi buna uymaya -güç sahibinin etkisini kullanarak - mecbur bırakan, hep bir duygusal şantaj modunda düzeni bozan ama idare eder gibi gözüken bir şahsiyet.

Ne iyi ne ahlaklı ne de aydın ama öyle bir tutum içinde ve öyle inandırıyor ki insanlar belki de zayıf karakterleri yüzünden bunu kabulleniyor.

Her güzelliği kendinden bilirken bir an odak ondan kaydı mı, her güzelliği acıya çeviren bir yapıya sahip olan Foma Fomiç öyle bir karakter ki nefret edilesi ama aynı zamanda takdir edilesi…

Böyle karikatürize bir karakteri ancak Dostoyevski yazabilirdi . Keyifle okudum. Selametle.

Kitabı iştahla ve hafifçe çabalayarak okudum ve çok sevdim, çünkü sürrealist bir ressam R.Magritte'nin beyninde M.Foucault adımlarıyla gezinmek müthiş bir haz verdi. Söz edilen resimlerin kitabın içinde olmaması bana, kendi araştırmamla ulaşmam sayesinde, ihtiyaç duyduğum kısa zihin molalarını sağladı. Ve evet, bence de ressamın filozofa mektupta yazdığı gibi; benzeyiş ile andırış arasındaki farkı anlatmak için Foucault'nun bulduğu bu kelimeler yetersiz kalmış; ressam 'gizem' diyor; kitabı bitirmiş halimle bense, şöyle diyorum: andırış ile benzeyiş arasında 'hakikat' var.

Öncelikle böylesi derinlemesine araştırma gerektiren bir ansiklopedi denebilecek nitelikte bir eserin fiyatı bu kadar makul olduğu halde bu kadar az satılmış olması ve yorumsuz bırakılması fazlasıyla üzücü.

Qiyas Şükürov ve Dr. Vasif Qafarov’un derlemesiyle kaleme alınan bu eser 1895-1912 yılları arasın da belgelenmiş Osmanlı arşivleriyle Kafkasya bölgesinde ki Ermeni Meselesini kaleme almaktadır, çoğunlukla 20. yüzyılın başlarına denk gelen bu dönemde Kafkasya’yı yeni bölge olarak belirleyen Ermeniler bir çok silahlı faaliyette bulunmuşlardır.

Bu eser de bu döneme Osmanlı’nın arşiv belgeleriyle hikayeci tarih anlayışından çıkarak çok net bir şekilde ışık tutmaktadır ve fazlasıyla kitaplığınız da yahut kütüphaneniz de bulundurulması gereken bir eserdir. Baskısı gayet kaliteli dili akıcı fiyat performans değerlendirmesinden çok rahat geçebilecek bir eser.

Yaman Törüner bu eserinde genel anlamda Türkiye'yi derinden sarsan krizler dönemini işlemiş fakat o kadar kilit noktalara değinmekte ki kitapta, tamamı ile kaynak niteliği taşımakta üniversitede ilgili bölümlerde okuyan genç arkadaşlarımızın kaynak olarak başvurabileceği bir eser, Türkiye krizler döneminin anatomi eseri denilebilir, hatta kendisinin de görevde bulunduğu 1994 yılına gelindiğin de patlak veren kriz ile ilgili çok önemli bilgiler de yer almaktadır. Ayrıca değinmek gerekir ise dili anlaşılır ve akıcı bir kitap fiyat anlamında kimsenin bütçesini zorlamayacak derecede. Kütüphaneniz de her daim yer alması gereken fiyat performansın ziyadesiyle çok çok üstünde bir eser.

Saklı Resimler her ne kadar “yılın korku kitabı” olarak geçse de, bence korkudan çok psikolojik gizem tarafı ağır basıyor. Paranormal olayları anlatan film ve kitapları seven biri olarak, kitabı gerçekten başarılı buldum. Ama açık konuşayım, korku kısmı beklentimi karşılamadı. Öyle tüyleri diken diken eden bir atmosfer yoktu ancak kitabın anlatımı çok akıcıydı, elimden bırakamadım desem yeridir. Karakterlerin iç dünyasına yapılan kısa dokunuşlar, özellikle Mallory’nin geçmişiyle yüzleşme süreci, hikâyeye derinlik katmıştı. Final kısmıysa tam anlamıyla ters köşeydi ve beni gerçekten şaşırttı.

Sonuç olarak, Saklı Resimler korku beklentisine giren okurlar için tatmin edici olmasa da, gizem, merak ve psikolojik gerilim sevenlerin kesinlikle okuması gereken bir kitap. Ben okurken keyif aldım.

Tefsir derslerini keyifle dinlediğim Firuzan Çetin'den; nokta atışı, okurken sıkmayan, akıcı, anlaşılır dili ve naif bir üslubu olan, incecik ama gönülde yeri kocaman, çok kıymetli bir eser.
İnsan ömrünün 5 vakit namaz şeklinde tasvir edilmesi konulu, "Hepimizin hayat hikayemizin yazarı olduğumuz şu dünyada, ayak izlerimizi hayat izlerimize dönüştürebilmenin yollarını sizlerle paylaşmaya çalıştım." dediği bu ilk yazılı çalışmasını kutluyorum hocamızın.
Ayrıca; kapak tasarımı ve iç sayfalardaki çizimlerin zarifliği adına, kitapta emeği geçen herkesi ayrı ayrı kutluyorum.
Yolu açık, okuru, istifade edeni bol olması duasıyla..

Romanın baş kahramanı Süreyya geçmişinden dolayı yalnız ve özgür bir yaşam anlayışını tercih edecektir. Hayatına girenler, çıkanlar ve çıkarılanlar olacaktır. Ancak hiç biri onun düşüncelerini bir telefon ile hayatına ani giriş yapacak olan annesi kadar etkilemeyecektir.
Süreyya yazar olarak harika romanlar yazacak ancak bunları hiç bir zaman kendi adıyla yayınlamayacaktır. Yazarın kitabında kahramanın yazdığı romanlara yumuşak geçişler yapması ve dönemin siyasi, ekonomik, sosyal ve sanat olaylarını kısaca ele alması kitaba ayrı bir güzellik katmış diye düşünüyorum.

Okurların yazmış olduğu yorumları okuyarak kalemiyle tanıştığım yazarın kitapları kısa sürede kitaplığımda yerini aldı.

Eğitim fakültesi mezunu olarak amfilerde ismini duyduğum bir yazardı. Bence bizim kanayan bir yaramız. Çocuklukta yere çöp atmamasını kazandırmak için çeşitli metalarla teşvik edilen o çocuklar büyüdüğünde metalara bağımlı hale geliyor ve acınası ki topluma girdiğinde o ana baba şefkatini bulamıyor. Bu durumda kimlik karmaşası yaşayan bireylerden teşekkül ediyor. Temel sorun tam da çocuklukta ve bence anne karnında başlıyor. Ah bu cezalar ve ödüller. Araçtan amaca dönen bu ögeleri doğru ve dozunda kullanmak şart.

Cemile, sade ancak etkili bir hikaye anlatıyor. Fabrika duvarlarının ardında ezilen emekçilerin, umutla yıpranmış bir kuşağın sesini okudum. Orhan Kemal'in dili yalın, duygusu yoğun, süslü betimlemelerden uzak, insanın ve toplumun gerçeğine odaklı bir anlatım kuruyor. Cemile'nin bakışlarında, yoksulluğun gölgesinde filizlenen insan onurunu, sevmenin ve direnmenin sade güzelliğinin harmanlandığını görüyoruz. Aynı zamanda hem kırılganlık hem de kararlılık var. Her sayfada insan, kendi içindeki direnci ve yaşamın yüküne rağmen ayakta kalmanın anlamını yeniden hatırlıyor.

O, hayatın dar sokaklarında bile zarafetiyle yürüyen bir kadındı, yorgun ama asla yenik değil.