Onaylı Yorumlar

Yazarın daha evvel "Zerdali Dedemle Bir Yıl" kitabını okudum. O kitap gibi bu kitabı da oldukça keyifliydi. Ortaokul 5. sınıftan itibaren okutulabilir. Ben sınıfımla birlikte okudum. Gerek öğrencilerim gerek ben Ekonomi Okulu'nu oldukça keyifli ve öğretici bulduk. Bazı temel ekonomik kavramları kurgu içinde çocuklara öğretmek harika bir fikirdir. Ben, bir öğretmen olarak şunu keşfettim: çocuklar bilgiyi doğrudan okuyup ezberlemek yerine; bilgiyi bir kurgu içinde öğrenmeyi daha kolay ve kalıcı buluyorlar. Yaşar Bayraktar'ı bu konuda takdir ettim. Mesela enflasyon, para basmak, fiyat artışı, arz talep, lüks tüketim... vb. kavramları güzel bir kurgu içinde çok başarılı bir şekilde işlemiş. Ben bile bazı temel kavramları basitçe anladım. Yazarın sıkı bir muakkibi (takipçisi) olacağım.

Osamu Dazai'nin okuduğum ilk kitabıydı. Japon halk hikayelerini kendi bakış açısıyla yeniden yorumlamış. Benim için ilginç bir okuma tecrübesi oldu. İlk hikaye beni çok içine almasa da ikinci hikaye ve son hikayeyi gerçekten çok eğlenerek okudum. Ön yargılı olduğum bir yazardı. Anlatım tarzını beğendim. Biraz daha dışa dönük ve oyuncu bir anlatım tarzı. Sadece alayları anlatmakla kalmayıp, okurla doğrudan konuştuğu, kendi düşüncelerini paylaştığı bir üslup kullanmış. Bir nevi dördüncü duvarı yıkmış diyebilirim.

Cadılık konusuna klasik anlamda, yani “Avrupa’daki cadı avları” üzerinden bakmak yerine, olaya daha geniş bir yerden yaklaşmış: “cadı”yı aslında toplumun bastırdığı, sindirmeye çalıştığı kadın figürüyle özdeşleştirmiş.

Avrupa kısmında bildiğimiz o Ortaçağ Engizisyonu, cadı mahkemeleri, büyü suçlamaları gibi olaylar var ama detaylı tarihsel belgelerden çok, bunların arkasındaki zihniyet çözümlemesine odaklanıyor. “Kadın bilgeliği” diye adlandırdığı bir kavram var;

Osmanlı bölümü ise ilginçti çünkü genelde cadılık deyince akla hep Avrupa gelir. Osmanlı’da doğrudan Avrupa’daki gibi büyük cadı avları yoktu ama halk arasında büyü, tılsım, şifacı kadınlar gibi figürler vardı. Bu bölümde, Osmanlı’nın daha pragmatik bir tutum sergilediğini; büyücü ya da cinci kadınların kimi zaman şeyhülislam fetvalarında yer bulduğunu ama toplu kıyımların olmadığını öğreniyorsun. Yazar burada Osmanlı toplumunun farklı yaklaşımını vurguluyor.

Johann Hari’nin Kaybolan Bağlar kitabı, depresyon ve kaygıyı sadece beyin kimyasına indirgemek yerine, bunların arkasındaki toplumsal ve duygusal kopuklukları araştırmasıyla dikkat çekiyor. İlk başta biraz klasik “psikoloji kitabı” beklentisiyle başladım ama daha çok bir gazetecilik araştırması gibi ilerledi.
Johann Hari, farklı ülkelerde bilim insanlarıyla, terapistlerle ve depresyonu deneyimlemiş insanlarla görüşüyor. En çok etkileyen kısım, ilaçların bazı insanlarda işe yaradığını kabul ederken, bunun sorunu tamamen çözemediğini dürüstçe ortaya koyması oldu. “Bağ kayıpları” dediği şey — aidiyet, anlam, değerler, doğa, çocukluk deneyimleri ve güvenlik gibi — ruh sağlığında sandığımızdan çok daha büyük rol oynuyor.
Okurken kendime de çok soru sordum: Ben hangi bağlarımı kaybettim? Modern hayatın hızı, yalnızlık, sürekli daha fazlasını istemek… Bunların hepsi bana tanıdık geldi. Kitap ağır bir dil yerine oldukça anlaşılır bir üslup kullanıyor, bu yüzden hiç zorlanmadan ilerliyor.

Bırindar yaralı demekmiş. Yazarın, ülkemizde kanayan, tedavi edilemeyen yaralarımızı göstermesi, vicdan kavramı çerçevesinde ele almasını kişiler üzerindeki etkilerini, yansıtmasını beğendim.
Gazetecilik yapan yazarların kitaplarını ayrı seviyorum çok yönlü bakış açılarının yanısıra diyaloglar daha gerçekçi oluyor yapay durmuyor akışın içinde. Ve çok fazla araştırma ürünü olduğu net görülürken kurgunun içine yedirilişini başarılı buluyorum. Hikaye içinde hikâye okumak da keyifliydi her ne kadar hüzünlü hikayeler olsa da..

İnsan ruhunun derinliklerine inen, düşündüren ve modern dünyadaki yalnızlık, yabancılaşma ve iletişimsizlik gibi temaların şiirsel bir dille farklı hikayelerle anlatıldığı güzel bir eser. Bence kitabın en dikkat çeken yönlerinden biri, yazarın dilin gücünü ve anlatımın keskinliğini ustaca kullanarak yarattığı duygusal yoğunluk. Okurken, karakterlerin içsel dünyalarına dair derin izlenimler edinmek mümkün ve hatta "bu hikayeleri keşke tiyatroda canlı canlı izleyebilseydim" dedirtiyor. Hem duygusal hem de görsel anlamda etkiledi beni açıkçası. Sesini duyurabilmenin ve sessizlikle barış yapabilmenin ne kadar zorlayıcı olabileceği oldukça etkileyici bir şekilde vurgulanmış. Özetle herkese tavsiye ederim.

Her ne kadar bir çocuk kitabı olsa da, okurken tüylerinizin diken diken olmasına ve gözlerinizin dolmasına yol açabilir.

Kitap Çanakkale Savaşları’nı çocukların anlayabileceği bir dille ele alıyor. Ancak bununla birlikte eğitici yanı da oldukça güçlü. Kitabın sonunda savaşa dair bilgiler yer alırken, şehitlik ve savaşın gerçekleştiği alanların haritası da mevcut. Bu açıdan bence yetişkinler için bile, unuttukları bilgileri hatırlatma özelliğine sahip.

Kırmızı gelincik metaforu ise gerçekten çok iyi ve ustaca düşünülmüş. Gelincik hassas yapısının yanında saksıda yetiştirilememesiyle de özgürlüğü simgeliyor. Ve kırmızı rengini de şehitlerden alıyor.

Kitabın anlatımının yanında, çizimler ve kâğıdın yapısı da çok güzel.

Tüm çocukların kütüphanesinde yer alması gereken, başarılı bir eser.

Kitabı okuduktan sonra keşke D. Cüceloğlu'nu sağken tanısaymışım dedim. Çok kıymetli bir eser Geliştiren Anne Baba. Her satırı önemli. Çize çize, notlar ala ala, sindire sindire okudum. Bu yüzden epeyce sürdü okumam. Fakat bitirdikten sonra şu sonuca ulaştım: Bu kitabı herkes okumalı. O nedenle 10- 15 tane alıp hediye etme fikri geldi aklıma. İnşallah yapacağım.
Kitabın temel anlatısı nasıl bir anne baba olmayı istiyoruz? Çocuğunu değerler kültürüyle yetiştiren, geliştiren, geliştirirken gelişen, bu yolla topluma ve insanlığa fayda sağlamış olan bir ebeveyn mi yoksa korku kültürüyle, dış baskı, utandırma yoluyla çocuk yetiştiren ve ne kendine ne çocuğuna ne de insanlığa fayda sağlamayan bir ebeveyn mi?
Çocuklar konusunda farkındalık sahibiyseniz yazarın anlattığı bazı örnekleri okudukça üzüleceksiniz. Zaten diğer çocuklar için değil de sadece kendi çocuğunuzu düşünüyorsanız henüz farkındalığınız oluşmamıştır. Kitaptaki önemli çıktılardan biri de buydu zaten.
Mutlaka okuyun.

Lovecraft kozmik korku denilince akla gelen ve bu türe ismini veren (lovecraftvari korku da denilir) yazardır. Cthulhu evreni de kozmik korkunun öncülerindendir. Kozmik korku, klasik korku türlerinden oldukça farklıdır. Yazarın ifadesiyle en kadim ve güçlü korkudur bilinmeyenin korkusu.
Kozmik korku insanın evrendeki hiçliği ve önemsizliği, bilinmezlik, devasa kozmik varlıklar, delilik gibi temaları barındıran bir korku türü. Bir gece vakti küçük bir sandalda devasa dalgaların olduğu okyanusun ortasında olduğunuzu hayal edin.
Lovecraft kitap içindeki diğer hikayelerinde de kozmik korkunun çeşitli görünümlerini bize hissettirir. Karanlık, bilinmezlik, derin kuyular ve dehlizler, kadim yaratıklar, nereden geldiği belli olmayan sesler gibi unsurlarla korkuyu anlatır.
Görme, duyma veya hissetme gibi duyular olmadan korkunun hissedilmesi mümkün müdür? Elbette somut duyuların sebep olduğu kadar olmasa da ürperme ve tedirginliği hissediyorsunuz. Lovecraft bunu yalnızca yazarak başarıyor.

Öncelikle kitabın kapağında da yazdığı gibi unofficial olduğunu bilerek alın. Bir hayran tarafından yazılmış, Dumbledore için ayrı bir kitap değil. Bu tarz kitaplara biraz önyargıyla yaklaşılabilse de bana göre kötü bir kitap olmamış. Çocukluğumdan beri defalarca hem kitap serisini hem filmleri izlememe rağmen benim farketmediğim detaylar çıktı diyebilirim. Karaktere bakış açınızı biraz değiştirebilir. Her kitap için ayrı ayrı değerlendirme yapılmış, kitapta Dumbledore’un hangi hareketini neden yaptığını açıklamaya çalışmış yazar.
Fiyatı için tatmin edici buldum. Ayrıca referans olarak belirttiği bazı yazılar da var. İlgisi olanlar için o web siteler de hoş olabilir.