E-Dergi

Bugünlerde çok zorluyorum kendimi. İyi bir kitap eleştirmeninin daha yorumunu yapmakta sıra; Murat S. Dural’ın Kibrit Evi bugünkü konumuz. İçinde farklı öyküler barındırması sıkılganlığın önüne geçmekte birebir olmuş. Her bir öykü sizi bambaşka bir içsel bakışa ve zamana götürüyor.
“Ya bunu gerçekten yaşamış olabilir mi?”den, “Vaaay hayal gücüne bak” arasında gidip gelirken, kah üstten kah içten kullandığı özel kelimeler ve cümlelerle sizi edebiyatsal bir ziyafet sunuyor. Kurguya diyecek hiçbir lafım yok; bunun anlatılışını ise kendi tarzımda açıklamama gerekirse; kalabalık bir gruba yemek yapan yazarımız, kazanın içine attıkları kadar simya yeteneğini de bolca kullanmış demek daha doğru. Kelime seçimlerinde sihirli bir dokunuş var, içsel/dışsal bakış değil bu, betimleme/canlandırma değil; fark yaratan tarafı da tam bu nokta olmuş.
Garip bir şekilde bu yetenek; ilk başta beni uzaklaştırdığı kadar sonrasında keyif veren taraf oldu.

Öncelikle, macera ve heyecan dozunu hiç azaltmadığı kaleminin, karakterlerdeki ince ayrımlarda yaşam bulduğunu görmek zevk veriyor. Her bir karakter için harcanan geceleri sonuna kadar hak ediyor, etrafınızda yaşayan kişiler çoğu.
Edirne altyapısı ise tüm romanın yere basmasını sağlıyor. En iyi bulduğun yanına gelirsek, dövüş anlatımı, o kadar detayı, sıkmadan, yaşatarak tasviri, hep dövüş yazma korkularımı anımsattı. Bir şeyi yapabiliyorsan sana kolay geliyordur ama yapamıyorsan, dünyanın en zor işi. Umut, bu bitmek bilmeyen –bitmesin isteyeceğiniz- kovalamaca ve karşılaşmaları çok akıcı bir dille aktarıyor.
Tek aklımda kalan, süper güçlerin nedeninin biraz havada kalması. Bunu belki okuyucuya bıraktı belki de ikinci hatta üçüncü kitaba. Fakat bu maceracı yazım zevkinin devamı olmasa da farklı bir öyküde görmeyi çok isterim.
Kalemine sağlık Umut.

Barış Müstecaplıoğlu 'nun Hayallere Ulaşma Rehberi'ni az önce bitirdim. Kendisinin de bahsettiği üzere, bir Kişisel Gelişim kitabı değil ama geliştirdiğine emin olun (: Fakat kesinlikle mükemmel bir "Yol Haritası". Özellikle daha önceki deneyimlerini paylaştığı yazılar, yaşadığım onca şeyde yalnız olmadığımı bilmek açısından çok önemliydi; -ki bu kendimi özel değil yalnız hissettiğim anlardan oluşmakta. Tabii ki benden çok önce adımladığı bu yollar yeni bir yazar için mihenk taşları haline gelmekte. Bu kitap sizi zengin etmez ama mutlu olmak için nereye bakman gerektiğini söylüyor. Dıştan gelse de, çok çok özel bir iç ses...

Dostane, bir abi gibi yazım tarzı; detaylı ve yalın anlatımıyla Türklerin eski dinleri hakkında çok iyi bir kaynak. Araştırmam ve merakım için çok işime yarayacak.

Yavuz Yavuzer 'in "Yüreğim Sana Kara Topraktır" ve "Sözümüzü Geçirmedik" eserleri (şiir kitapları) hakkında hiç bir şey paylaşmamıştım. E tabi, okuyalı seneler oldu (birine dokuz diğerine onbir sene olmuş).
Önce Yavuz'u mu anlatmalı acep?
Tanıdıysanız gerek yok zati; o da kendince Bedrettin. Tanımıyorsanız da çok zor değil hani anlatması; salonda kaldığınızda sessiz sessiz üstünüze örtülen pike gibi bir sıcaklık vardır yapısında, elinizi uzattığınızda geri çevirmeyeceğini bildiğiniz eski bir dost, her zaman çok fazla konuşmasa da çok şey anlatan bakışlar, hatta giysi cebinde birden elinize gelen o unutulmuş paradır Yavuz Yavuzer.
Gelelim bendeki eserlerine; tekrar okurken hatırlıyor insan kazandıkları, kaybettikleri, umutları, hissettikleri, bekledikleri hepsini dökmüş dizelerine.
Yavuz gene çok şey dememiş, çok şey anlatmış.

Ele kalem yakışanlardansın sen...