E-Dergi

Beğenen beğenmiştir illa ki, ona diyeceğim yok. Aynı kitabın diğer yayınevlerinden çıkan yorumlarına da baktım, şöyle bir genel görüş var; "Dostoyevski'yse okunurmuş zaten!"
Ben de kitabı belki aynı önyargıyla aldım ama anlıyorum ki iyi yazar olunca hep iyi yazılmıyor. Ben hiç beğenmedim, bir kız çocuğu büyüdü romanda, o kadar.

Acaba dedim, ben kime, ne zaman kızıl bir elma vereceğim?

Cengiz AYTMATOV'un akıcı üslübu Kızıl Elma ve Asker Çocuğu'ndaki hüzünle birleşince ortaya bu güzelim hikayeler çıkıyor. En çok bu ikisini sevdim. Tavsiye ediyorum.

Deneme türünün kendisini mi yoksa Montaigne'i mi sevemedim bilmiyorum. Yazarın fikirlerini beğenmedim ama altını çizdiğim güzel cümleler yok değildi.

Aytmatov'un anlatımını soracak olursanız öyküler gayet akıcı fakat Aytmatov bu sefer konularıyla etkileyemedi beni. Cemile böyle gitmemeliydi, en güzel aşk hikayesinin hangisi olduğunu henüz bilmesemde bu olmadığını biliyorum artık. Sultanmurat'a gelince, kitap bitti lakin bu hikaye bitmedi. Üzülerek son bir söz de yayınevine: Yanlış yazılmış birçok sözcük var kitabınızda, İnşallah daha dikkatli olursunuz.

İçerisinde Bir Delinin Hatıra Defteri, Palto ve Burun adında üç öyküyü barındıran bu ince kitaptaki ilk öyküyü gülmekten katılarak, ikinci öyküyü üzülerek ve son öyküyü merakla okudum. Kitabı beğendim, "deli"nin günlüğe attığı tarihler mükemmeldi. 34 Şubat, Ekimart gibi.