E-Dergi

Adı ve konusu itibariyle oldukça ilgi çekici bir kitap gibi görünse de; Yüzyıllık Yalnızlık'ını bir çırpıda okuyup bitirdiğim Marquez'den çok ama çok daha fazlasını beklemekteydim.

belki de benim hatam Yüzyıllık Yalnızlık gibi bir başyapıttan sonra bunu okumak oldu ve beğenemedim. Bir kaç vurucu cümle olsa da kitapta; bütünlük taşımadı kitap, iz bırakmadı; içimi burkamadı.

Gabriel Garcia Marquez'in ustalığını görmek için Yüzyıllık Yalnızlık'ı kesinlikle tavsiye ederim; bu kitap içinse pek de emin değilim...

Okuduğum en güzel kitaplardan biriydi. Elif Şafak'ın karakter yaratmadaki ve onları "bizden biri" yapmadaki başarısı kesinlikle tartışılmaz. Baba ve Piç; Ermeni Soykırımı meselesi nedeniyle çok topa tutuldu ve gerçekten haksız eleştirilere uğradı. Bu mesele yüzünden kitaba önyargısı olan, ya da sadece bunca gözümüze sokulmasına tepki olarak kitaptan uzaklaşan tanıdıklarım var. Okumasını sağladıklarımın hepsi de çok beğendi kitabı. Elif Şafak dili ve üslubu oldukça kaliteli bir yazar; hangi kitabını okursanız okuyun kendinizi roman içinde kaybediyorsunuz. Sadece bu kitabı değil, tüm kitapları okunmalı Elif Şafak'ın...

Kitap; isminin içinde Arcadio geçen 5 tane , (Albay Aureliano Buendia'nın savaş sırasında peydahlattığı 17 taneyi de sayarsak) 22 tane de adında Aureliano olan karakter içermektedir. İşta bu sebeple okuduğunuz süre boyunca ilk sayfadaki soy ağacına dönüp "Bu Arcadio/Aureliano hangisiydi??!" diyerek kafayı yeseniz de, kitabı bitirdiğinizde iç çekip "Okuduğum En Güzel Kitaplar Top 10" listesine saygıyla yerleştiriyorsunuz. Yüzyıllık Yalnızlık; tarihin tekerrürden ibaret oluşunu yüzümüze yüzümüze çarpan, karakterlerinin yalnızlığını içimize işleten okunması "şiddetle" tavsiye edilecek kitaptır.

Kitabı bitirmem bir kaç saatimi aldı sadece. O bir kaç saat boyunca başka bir şeye yoğunlaşamadım, kitabı bırakamadım ve de. Perihan Mağden romanlarını özlemiştik; ilaç gibi geldi.

Farklı konuları ele almayı seven Mağden; yine apayrı bir hikayeyle gönüllerimizi fethetti. En çok hoşuma giden şey kitap hep kızın gözünden annesiyle kendi ilişkisini anlatırken; birden yan kahramanlardan birinin olaya dahil olup; kendi yaşadıkları, kendi acıları, kendi önyargılarıyla; kısacası kendi karakterinin şekillendirdiği bir bakış açısıyla olan biteni anlatmasıydı.

Kitaptaki "Bambi" sözcüğü bir zaman sonra gerçekten de rahatsız edici olsa da; kitabın sonuna kadar zorla beynimize işlene işlene içimizin daha çok yanmasını sağlıyor final bölümünde. Okunması gerekn bir kitap.

Perihan Mağden'in aynı zamanda filme uyarlanmış bu romanı, filminden kat kat daha güzel olmakla beraber, köşe yazılarını takip edenlerin zaten çok iyi bildiği; ama takip etmeyenlerin ilk okuyuşta oldukça garipseyeceği "Perihan Mağden" tarzını ortaya koyuyor.

Kitapta kullanılması eleştirilen argo kelimeler Behiye gibi sevgisiz büyütülmüş, düzene baş kaldıran asi bir karakter için aslında çok uygun ve kesinlikle göze batmıyor, çevremizde her gün duyduğumuz sözlerin bir yazında geçmesi neden bu kadar garip/kötü/rahatsız edici ki?

Handansa aptal denilebilecek kadar saf, dünyayı pembe görüyor ve bunun sebebiyse -Handan'ın aksine- üzerine gereksizce düşülmüş, ne isterse yapılmış bir 'babasız' aile ortamında, aşırı sevgiyle büyütülmüş olması.

Perihan Mağden ilginç ama her zamanki üslübuyla, klasik "ayrı dünyaların insanları" hikayesini evire çevire vurucu bir roman haline getirmiş. Tecrübe edilmesi gereken bir kitap kesinlikle...