E-Dergi

Yazarın okuduğum ilk eseriydi.

Parça parça ama kendi içinde bir bütünü tamamlayan hikayeler içeriyor.

Tekrar tekrar okunası

İmam Gazalinin İhyasında Mühlikat ve Münciyat kısımlarını anımsatan ve onun bir özeti niteliğinde olduğunu düşündüğüm; doğru zamanlarda tekrar tekrar okumak istediğim bir kitap oldu.

Çocukluğumun cânım kitabı. Yeniden olsa da okuyabilsek

Abdullah Harmancı öyküsünü, hele ki "Ertesi Dünya"yı ne çok sevdiğimi az evvel yaptığım yorumda fazlasıyla anlattım sanırım (bkz. Ertesi Dünya-Abdullah Harmancı)

Ancak bu kitabı başında da ortasında da sonunda da sevemedim. İyinin iyiliğini anlatmak kadar kötünün kötülüğünü anlatmak da yazarın, öykücünün vazifesidir biliyorum ama bu, bu şekilde mi olur, bilmiyorum. Kötülüğün hepsi peş peşe geldiğinden midir, ben bunun usülünü bilmediğimden midir, belki de iyi zamanımda okumadığımdandır, bilmiyorum, sevemedim.

Günlerden bir gün komiteye bir hafta falan kalmışken kütüphanede çalışma aralarımda bir çırpıda okuyup bitirdiğim (eski baskısını okudum, evde bulmuştum ve bence o baskısı daha güzel), okurken "Sanırım artık favori kitabım bu." dediğim kitaptır kendisi. Bir çırpıda dediğime bakmayın, muhtemelen sürekli yeniden okuyacağım. Yeğenime de okutmuştum, sözde beğenmemiş ama okuduktan sonra öyküleri dilinden düşüremeyip evdeki herkese anlatmış :)

Acayip kafa açıcı, beyne vicks çekmiş gibi hissettiriyor. Tam da adı üzere gündelik hayattan "ahiret"e uzanan öyküler içeriyor. Düşündürüyor, üzüyor, sevindiriyor, kendisini sevdiriyor...

Umarım bu yorumum kıymetli Abdullah Harmancı tarafından görülür ve mutlulukla okunur. Konyalı olduğumu da eklemek isterim, belki bir gün, bir yerlerde tanışırız.