E-Dergi

Bizde kimse yerinden kıpırdamaz. Halbuki değişmeyi, değiştirmeyi bileceksin. Konforundan vazgeçmeyi göze alacaksın. Kendi dünyanı yerinden kendin oynatacaksın. Bir insanın bittiği an, miskinliğe esir olduğu andır.

Bana en acı veren engelimdi; çünkü konuşamazsa insan kaybolmuş gibi olur, milyonlarca şey söylemek isterken bir kelime bile edemez. Yazmam gayet iyiydi, fakat sadece yazılı kelimelerle anlatılamayan, "hissettirilemeyen" bazı duygular da vardır. Yazmak, ölümsüzleştirebilir ama sesin yaptığı gibi iki insan arasındaki boşluğu kapatan bir köprü kuramaz.

Sizler kışı kutluyorsunuz...Ama giysisi, ayakkabısı, ısınacak ateşi olmayan çocuklar var. Upuzun yollardan gelerek köye inen, soğuktan donup kanayan ellerinde okulu ısıtmak için bir parça odun taşıyan binlerce çocuk var. İçinde çocukların dumandan boğulduğu ya da soğuktan dişlerinin takırdadığı, sonu gelmez şekilde yağan, çığ tehdidi altındaki uzak kulübeleri üstüne dur durak bilmeksizin yığılan bembeyaz kar tanelerine korku içinde baktığı, karların altına adeta gömülmüş, mağaralar gibi çıplak ve karanlık yüzlerce okul var. Sizler kışı kutluyorsunuz, çocuklar. Kışın sefalet ve ölüm getirdiği binlerce canı düşünün.

Hayatın tek doğrusu yoktu, hayatın birkaç ya da birçok doğrusu da yoktu, hayatın sayısız doğrusu, sayısız yanlışı vardı, her hayat tekti, benzersizdi.

Şu kadınlar ne garip mahluklar. Duygusal durumları ne kadar çabuk değişebiliyor. Küçücük şeylerden nasıl da hemen etkileniveriyorlar. Bir anda dünyanın en mutsuz en kederli, en suçlu insanı iken, nasıl da kolayca gökyüzünün en üst katına çıkabiliyorlar. Sevgileri, tutkuları uğruna neleri göze alabiliyorlar. Onlar için yaşamın temel şartı Sevilmek. Aşk'la Tutku'yla sonsuza kadar Sevilmek ve asla Vazgeçilmemek. Her şeyi affedebilirler ama Sevilmeme'yi Asla..