Karan ve Bahar, iki zıt noktalardaki insanın hikayesiydi. Daha doğrusu, Bahar’ın Karan’a hitaben yazılan günlüğü, mektupları.
Bahar bana göre güçsüz bir karakterdi. Karan’ı çok seviyordu, o sevmese bile, adamdan kopamıyor yanından ayrılmıyordu. Takıntılı bir insanı hatırlatmıştı bana okurken.
Kitapta tahmin ettiğim şeyler oldu. Ama sonunda, ah o sonu! Resmen ters köşeye yatırıldım. Hah dedim, doğru tahmin etmişim, meğersem tahmin etmeyi bırak yakınına bile yaklaşamamışım.
Şaşırtıcı, duygusal, şöyle burun kemiğini sızlatan güzel bir romandı. Ya da anılar diyelim. Sonu için yazarı tebrik ediyorum ayrıca. Son bölümü okurken ki şaşkınlığım görülmeye değerdi. Ne oldu, bir dakika ne! Derken sayfalar bittiğinde yavaş yavaş ayılmaya başlamıştım.
Ateş Şarkısı
Cadıların Keşfi
Çirkin Aşk
Başmeleğin Gözdesi (Ciltli)
Senli
