Hasan Aycın'ın çocukken dedesinden kalan kitaplar arasında bulduğu, yayına hazırladığı, ilginç, önemli bir çalışma. Sürükleyici, zengin, düşündürücü hikayelerle birbirine bağlanan eser, İran ve Arabistan yarımadasındaki din ve iktidar kavgalarını olduğu kadar, Medâyin ve Mekke arasındaki vahiy kültürünün dolaşımını ve paylaşımını da anlatıyor.
Bir yandan çocukluğumuzun masallarını, diğer yandan menkıbe kitaplarını, başka bir taraftan da –ana yazıda da işaret etmiştim buna– “Nûşirevân'ın İlk Sınanışı” isimli bölümde olduğu gibi çok sonraları Brecht'in Kafkas Tebeşir Dairesi'nin kahramanlarına dönüşecek olan, bir çocuk üzerinde hak iddia eden iki kadının hikayesini içeriyor. İran'ın 'ateşperest', fakat aynı zamanda adaletiyle ünlü hükümdarı Nâşirevân'ın veziri Hoca-i Dânâ, tevhid dinine bağlı bilge bir kişilik. Sâhipkırân ise, Abdülmuttalip'in oğlu, Nûşirevân'ın rüyasında görerek benimsediği, Mekke'de dünyaya gelecek olan varisi Hamza.
Bütün bu kıssalar, İran ve Arabistan coğrafyasındaki halkların kültürünü bütünleştiren ortak idealler için yazılmış sanki. Bu ideali ise Sâhipkırân'la arkadaşı şu ahitleşmeyle dile getiriyorlar:
ben Sâhipkırân
ben Amr-ı Ayyâr
biz burada
yeryüzüyle gökyüzü arasında
kötülerle ve kötülüklerle
ölünceye kadar
savaşmak üzere ahitleşiyoruz.
Bu ahit Malkoçoğlu, Köroğlu, Battalgazi, Selahattin Eyyubi... gibi sayısız kahramanın haberini veriyor. Sâhipkırân ise sanki bütün bu kahramanlara kaynaklık eden bir ana kitap gibi görünüyor.
(Alıntıdır.)
Fususu'l-Hikem
Sahipkıran / Nam-ı Diğer Hamzaname
Nöbet
Şair
Bir Kıyamet Komedisi
