E-Dergi

Kendini keşfeden bir insanın yaşantısı, kendini keşfedemeyenlere göre efsane görülür. Toplum, böyle insanları baş tacı eder. Montaigne'de kendini keşfedenlerdendir.

Şizofren bir iç dünyası daha nasıl anlatılır bilemiyorum. Kitapta yazar bunu mükemmel bir şekilde başarmış. Bu insanların neler hissettiklerini ve neler hissedemediklerini çok ayrıntılı olarak bizlere anlatmış.

Gerçekten iş kitabın sayfa sayısında değilmiş.Bu 207 sayfada muazzam bir dünya var.

-Söyle, şeytan var mı yok mu?
-Ah tabi ki yok. Bunlar boş inançlar.
-Öyle mi? Emin misin bundan?
-Kesinlikle, akşam yemeğini nerede yiyeceğimden ne kadar eminsem bundan da o kadar eminim.
Şeytan bir kahkaha attı (tabi sinirinden). En sevmediği şey varlığının kabul edilmemesiydi ve ilk hamlesini yaptı; kafa kesmedi, racon kesti.

Her ne kadar okunması keyifli, karakterlerin içine girebiliyor olsak da kitapta olan acemilik de rahatlıkla fark edilebiliyor ama fark edilen bu acemilik Murakami’nin acemiliği, daha hem yaşı çok genç hem de ilk romanı olmasının yanında beyzbol maçında aklına “Ben de roman yazabilirim” düşüncesinin gelip kağıt ve kalem alışverişi sonrası yazmaya başladığı bir kitap, yani bu kitabı Murakami’den değil de farklı bir yazardan okumuş olsaydım acemilik vs. demeyip eminim ki çok farklı, değişik bir kitap okudum diye yorum yapar olurdum.