Dört Duvar Beş Pencere Hakkındaki Yorumlar

Öykü deyince Cemil Kavukçu geliyor aklıma. O kadar samimi, o kadar bizden öyküler..

şu basit bıçaklama vakıaları bazen bir ömrü, birkaç hayatı peşi sıra etkiler. Sen bilemezsin, belki nasıl oldu acaba dedirtecek bir merak uyandırsa bile bir başarı, anlayamazsın.
cemil kavukçu işte burada devreye giriyor, merak uyandırıyor.

kendisini büyük kitap evlerinde göremiyoruz, öyküleri bir nimet damıtılmış soba başı hüsranları. bizi kendi hamuru ile yoğurup öyküleştirmiş. tatmaya korkmayın.

SAHİH öyküler. Cemil Kavukçu'nun nasıl bir tasarım ustası olduğunu kitapta görebiliyoruz.

Edebiyatımızda bilinmesi gereken bi öykücü . Özgün anlatıma sahip.

İlk defa Cemil Kavukçu okudum .Her ne kadar içkili ve alemli sahneler yer alsada kitapta,yazar bunların arkasındaki insanların hayatlarındaki boşluklara vurgu yapmış güzel bir kitap olmuş.Beyendim.

arkadaşıma hediye etmiştim. çok beğenmişti.

Cemil Kavukçu gerçekten de bir kalem ustası.. sadece bu kitabını değil bence tüm kitaplarını alın ve zevkle okuyun.

Kavukçu’nun beşinci durağı Dört Duvar Beş Pencere. 1999’da basılan kitapta on iki öykü var. Özellikle Dört Duvar Beş Pencere öyküsü üzerinde durulmayı hak eden bir metin. Uzun bir öykü. Alt başlıkları var. Çocuk, dedesi, dayısı Tahsin, sonra başka birisi sırasıyla anlatıyorlar öyküyü. Dede ölmüş. Dükkanı meyhaneye (tabut)döner. Tahsin ölür, babasının mezarına gömerler. Sonra Ağır Abi, Tahsin’i anlatır, Kirpi’yi. Bu kitapta da esasında taşra var. Onların yalın hayatlarını, sudan bahanelerini, gırgırlarını capcanlı bir tarzla ve doğallığıyla ele alır. Yer yer argolu, içkili bir dünya.
Dört Duvar Beş Pencere’nin ortadan itibaren diğer öyküleri daha çok bireyselliği öne alan, yer yer kent insanını konu edinen öykülerden oluşmaktadır.

Çizgi içi ve kesişme noktası gibi muhteşem hikayelerle insan ruhuna ayna tutmuştur, dili akıcıdır, bazı hikayelerin ucu açık bırakılmıştır.

Okunması gereken bir Cemil Kavukçu kitabı. İçten, hayattan, sokaktan... Bazen yüreğinizi burkarken bazende sıcacık bir his uyandırır. Okunmalı bence.

On iki öykü. Yazarın diğer eserlerine göre nispeten, içkinin daha az konu edildiği güzel öyküler. “Sessizlik”, ”Avludaki Tren” ve “Kesişme Noktası” öyküleri özellikle okunmalı.

her fırsatta evden kaçan kendini nereye koyması gerektiğini bilemeden kaça hep kaçan çocuklar vardır ya, işte cemil kavukçu da onlardan. serseriliğin ne güzel bir şey olduğunu hatırlatıyor bu hikayeler insana. nerden gelip nereye gittiği belli omayan zamana kendince dingin bir ağıt. bir kabustan uyanmış da gece yarısı yatağında düşlediklerini kafasından atmaya çalışırken o an kendi sahipsizliğini de avutmaya çalışan biri gibi yazmış kavukçu metinlerini. kesinlikle hüzünlü kesinlikle yalnız...