Düşünün ki bir çocuksunuz. Oyun oynamaktan, güzel şeyler yemekten, sevdiğiniz şeyleri giyinmekten ve ailenizden başka bir kaygınız yok ve bir gün bir an da hiç bilmediğiniz bir nedenle insanlar sizin yaşadığınız yerleri işgal ediyorlar. Nedenini bilmediğiniz nedenlerden dolayı insanlar birbirine ateş ediyorlar ve birgün kapınızı kıran birileri sizi ve ailenizi alıp bir yerlere götürüyor ve yine bunların hiçbirinin nedenini yine bilmiyorsunu. Götürülüyorsunuz ve öldürülüyorsunuz. Ya da aileniz gözlerinizin önünde kurşuna diziliyor. Düşünün bir kere soykırımın çocuklarından biri siz oluyorsunuz...
Bosna Hersek, Çeçenistan, Irak, Somali, Zulular, Azerbaycan, Naziler vb... Soykırım çocukları denilince aklıma o kadar fazla şey geliyorki. Yapayalnız kalan çocuklar, öldürülen çocuklar, gözlerinin önünde ailesi katledilen çocuklar ve daha niceleri ve tüm bunların karşısında susan, susmaya zorlanan, ya da susmayı tercih eden insanlar. Ne kadar acıdır ki bu dünyada olan tüm savaşlar, iç savaşlar, kinler, intikamlar ve tüm cinayetlerin içinde toplu katliamlarda ve her türlü rezaletlerin içinde daima çocuklar da vardır. Belki bu tür yazıları ve kitapları okuyarak susmamanız gerektiğine dair ufacık yüreğinizde bir kıvılcım doğar, olur da olayların vehametini fark edersiniz.
