İlk bakışta durağan gelen Fransız filmleri vardır ya hani, sahnelerde ilerledikçe ifade ettikleri derin anlamlarda kaybolunur… Günlerdir elimden düşüremediğim ve satırları usul usul katettiğim bu eser de bende aynı tadı hatta daha fazlasını bıraktı. Devamı spoiler içerebilir; sonunda aşka düşen Nora’nın yerlebir olması ziyadesiyle içimi acıtırken Bleriot’nun dengesizliğine devam etmesi, Murphy’nin asil çizgisini bozmaması gibi detaylar herkesin kendine has doğası olduğunu ve kimsenin değişemeyeceğini düşündürttü. Roman boyunca, Nora ve Bleriot’nun birlikte olabilmek için bir orta yol bulabilmelerini ümit ettim. Aşkları öyle özeldi ki daha yücesi hayal edilemeyecek klasik ‘aşk’ kavramının bile üzerine çıkabiliyordu çünkü. Yine de son sayfayı tamamladığımda tüm hislerim ‘Onlar (özgür ve zarif Nora, dengesiz ve derin Bleriot, asil Murphy ve tüm diğerleri…) birbirlerini seviyorlar. Geri kalan hiçbirşeyin önemi yok’ diye fısıldıyordu. İçtenlikle öneriyorum…
